Ο ΕΡΓΟ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΜΕΡΟΣ Α΄)

Α) Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΥΠΗΡΞΕ Η ΓΕΦΥΡΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

ό πρόσωπο τῆς Παρθένου ἔχει τόση σπουδαία σημασία στήν ζωή τῶν χριστιανῶν ὅση  εἶχε γιά τούς Ἑβραίους ἡ διάβαση τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσας. Ἡ θαυματουργική διέλευση τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσας ἦταν τό ἀποφασιστικό γεγονός, μέ τό ὁποῖο ὁ Θεός διαβεβαίωσε τούς Ἰσραηλίτες γιά τήν ἀμετάκλητη ἀπόφασή του νά ὁδηγήσει τόν Λαό του στήν γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. Ἡ Θεοτόκος εἶναι τό πρόσωπο μέσῳ τοῦ ὁποίου ὁ Θεός φανέρωσε αὐτήν τήν ἀμετάκλητη ἀπόφασή του.
Ὅπως ἡ Ἐρυθρά θάλασσα ἔτσι  καί ἡ Θεοτόκος, εἶναι «σημεῖον» Θεοῦ. Τό καθένα ἔχει ἕνα μήνυμα: Ἡ Ἐρυθρά θάλασσα ἦταν ἕνας μεγάλος σταθμός στήν πορεία τῶν Ἑβραίων πρός τήν Πατρίδα. Ἡ Θεοτόκος ἦταν ὁ μεγάλος σταθμός στήν πορεία τῆς ἀνθρωπότητας πρός τήν αἰώνια Πατρίδα.
Ὁ δρόμος πρός τήν αἰωνιότητα περνάει ὁπωσδήποτε ἀπό τήν Θεοτόκο. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ «διάβαση», τό πέρασμα. Δέν μπορεῖ κάνεις νά περάσει τήν Ἐρυθρά θάλασσα τῆς ζωῆς παρά μόνο μέσῳ τῆς Θεοτόκου. Χωρίς τήν Παναγία, τήν Όδηγήτρια δέν μπορεῖ κανείς νά φθάσει στήν αἰώνια Πατρίδα.Ἡ Θεοτόκος δέν εἶναι μόνο «ἡ κλίμαξ τοῦ Οὐρανοῦ» εἶναι συγχρόνως καί «γέφυρα» τῆς αἰωνιότητας «ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν».

Η Παναγία: Το καταφύγιο του ανθρώπου

  15 Αυγούστου, Κοίμηση της Θεοτόκου

Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι για μας τους χριστιανούς ένα αληθινό θεομητορικό πανηγύρι αφιερωμένο στη Μητέρα του Θεού και Μητέρα όλων των χριστιανών.
Την ημέρα αυτή γιορτάζουμε την Κοίμηση της και την αγία μετάσταση της από τη γη στον ουρανό κατά την παράδοση της Εκκλησίας μας. Ομολογούμε λοιπόν με πανηγυρικό τρόπο την εν σώματι παρουσία της Παναγίας στον ουρανό πλησίον του Υιού της. Αυτό ακριβώς είναι η πηγή της χαράς και η αιτία της σωτηρίας μας. Η πρωτοκαθεδρία της Θεοτόκου στην θριαμβεύουσα Εκκλησία εξασφαλίζει την επίγεια Εκκλησία με τη διαρκή μεσιτεία και μητρόθεη παρουσία της. Για το λόγο αυτό η γιοτή της Κοιμήσεως είναι το επιστέγασμα όλων των θεομητορικών γιορτών, γιατί αποτελεί την επίσημη έναρξη του μεσιτευτικού έργου της Παναγίας υπέρ του κόσμου.

Η Παναγία μας, δια μέσου των Χαιρετισμών που διαβάζουμε κάθε μέρα αναλαμβάνει για λογαριασμό μας και χτυπά αλύπητα τον διάβολο

«Στώμεν ευλαβώς εν οίκω Θεού ημών»!

Ποιος είναι άραγε αυτός ο οίκος χριστιανοί μου, μπροστά στον οποίον μας καλεί σήμερα ο υμνωδός, να σταθούμε με ευλάβεια πολύ; Ποιος άλλος από την Υπεραγία Θεοτόκο, την Παναγία μας.

Ο σεβασμός και η ευλάβεια είναι προπαντός βίωμα της ψυχής μας, που πηγάζει από τη σωστή ορθόδοξη πίστη μας και τη σωστή στάση μέσα στη ζωή. Δηλαδή, από την ορθόδοξη πίστη στο Τριαδολογικό δόγμα, ότι ο Θεός που πιστεύουμε είναι ένας μεν, αλλά Τριαδικός: ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα.

-Δεύτερον, από την πίστη μας στο έργο της ενσάρκου οικονομίας, που λέγεται χριστοδολογικόν δόγμα. Αυτό σημαίνει ότι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός και Λόγος του Θεού και Θεός, έγινε άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου, χωρίς να πάψει να είναι και τέλειος Θεός, ο Θεάνθρωπος Κύριος.

– Τρίτον, επειδή η παρθένος Μαριάμ, η δεκαπεντάχρονη κόρη της Ναζαρέτ, δεν γέννησε μόνον άνθρωπον, αλλά τον Θεάνθρωπον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν, τον Σωτήρα του κόσμου, γι’ αυτό και δε λέγεται Χριστοτόκος, αλλά Θεοτόκος και Θεομήτωρ. Χριστοτόκον και απλή γυναίκα του λαού, την αποκαλούν βλάσφημα οι χιλιαστές και όλοι οι αιρετικοί, οι θεομάχοι και οι άπιστοι.

ΦΟΒΕΡΗ ΟΠΤΑΣΙΑ – ΟΙ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Όσιος Ιερομόναχος του Άθωνα, είδε εν πνεύματι ευρισκόμενος σε έκσταση τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να κάθεται σε μεγαλοπρεπή θρόνο έχοντας εκ δεξιών του την Υπεραγία Θεοτόκο. Τότε άγγελος Κυρίου σάλπισε με τη σάλπιγγα και σείστηκε όλος ο κόσμος όπως το φύλλο του δένδρου όταν φυσάει ο άνεμος. Μετά από λίγο, κατόπιν νεύματος του Κυρίου, ο άγγελος σάλπισε για δεύτερη φορά. Η Πανύμνητος Θεοτόκος γνωρίζοντας ότι με το τρίτο σάλπισμα έμελλε να τελειώσει ο κόσμος, σηκώθηκε από το θρόνο Της και εν μέσω των Αγίων του Θεού

Η Θεοτόκος, η Παναγιά μας, η Μάνα όλων των Χριστιανών!

 

Το κύριο όνομα της Μητέρας του Θεού είναι Μαρία (Μαριάμ). Όλα τα αλλά είναι επίθετα - προσωνυμίες πού δείχνουν ιδιότητες ή χαρίσματα της.
Θεοτόκος λέγεται γιατί εγέννησε τον Χριστό πού είναι Θεός. Παναγία λέγεται γιατί συγκεντρώνει όλη την αγιότητα σε όλη τη ζωή της και στον υπέρτατο βαθμό.
Άειπάρθενος λέγεται γιατί συνέλαβε έκ Πνεύματος Αγίου καί γέννησε υπερφυσικά Θεό καί Άνθρωπο μυστήριο πού γίνεται κατανοητό μόνο με πίστη.
Αυτό δηλώνεται στην Αγιογραφία με τά τρία αστέρια πού έχει στο μέτωπο καί ώμους της καί σημαίνουν οτι ή Παναγία ήταν Παρθένος προ του τόκου, κατά τον τόκο καί μετά τον τόκο (τη γέννα).
Ή Δέσποινα του κόσμου καί Βασίλισσα των Ουρανών υπερέχει όχι μόνο των Άγιων όλων, αλλά καί των άγιων Αγγέλων. Γι' αυτό χαιρετίζεται καί τιμάται ως «Τιμιωτέρα των Χερουβείμ καί ενδοξότερα άσυγκρίτως των Σεραφείμ». Μόνο ή Αγία Τριάδα ύπερέχει της Παναγίας. Γι' αυτό:

α. Κατέχει τα «Δευτερεία της Αγίας Τριάδος».

β. Στήν Αγία Πρόθεση πριν από τους Αγγέλους καί τους Αγίους αίρεται (βγαίνει) μερίδα πρώτα για την Παναγία.

Τό μεσιτευτικό ἔργο τῆς Θεοτόκου

Γεωργίας Κουνάβη

Ἡ Παναγία μας εἶναι γεμάτη ἀγάπη, στοργή καί τρυφερότητα μητρική. Ἕτοιμη νά ἀκούσει τόν πόνο, νά σπογγίσει τό δάκρυ, νά δώσει θεραπεία καί παρηγορία, γιατί «εἶναι πάντων θλιβομένων ἡ χαρά καί προστάτης». Θερμή εἶναι ἡ μεσιτεία της στόν Υἱό της γιά τίς ἀνάγκες καί τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Καί ἡ μητρική της προστασία, πού σκέπαζε τό μικρό Ἰησοῦ της, σκεπάζει τό σύμπαν καί κάθε ἄνθρωπο.

Εἶναι δέ τόσο μεγάλη ἡ παρρησία της ἐνώπιον τοῦ Υἱοῦ της, ἀπό τόν ὁποῖον εἶναι πάντοτε ἀχώριστη, γιατί «οὐδέν γάρ μέσον Μητρός καί Υἱοῦ» λέγει ὁ ἱερός Δαμασκηνός. «Καί ἐπειδή στήν οὐράνια ἐκκλησία, στήν «ἐκκλησία τῶν πρωτοτόκων» ἔχει τήν πρώτη θέση, ἡ μεσιτεία της γιά τήν ἐπίγεια ἐκκλησία πού εἶναι τό σῶμα τοῦ Υἱοῦ της, εἶναι διαρκής καί ἀκατάπαυστη». Ὁ Υἱός καί Θεός της λοιπόν ἐκτός ἀπό τήν τιμή καί τή δόξα πού χάρισε στή μητέρα του, γιατί «ἡ τιμή καί ἡ δόξα τῆς Θεοτόκου ἔσωθεν ὁ τῆς κοιλίας καρπός», τήν ἀνέδειξε καί Μεσίτρια τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Καί πρεσβεύει ἀνάμεσα σ᾿ ὅλους τούς Ἁγίους, γιά τόν κόσμο καί «προΐσταται πρεσβεύουσα ὑπέρ ἡμῶν». Βασικό καί κύριο ἔργο της στόν οὐρανό, δίπλα στόν Υἱόν της εἶναι ἡ ἀκατάπαυστη «πρεσβεία», ἡ θερμή της ἱκεσία καί παράκληση, γιά τά παιδιά της πού ἄφησε στόν κόσμο. Εἶναι τό μεσιτευτικό καί πρεσβευτικό της ἔργο τόσο μεγάλο καί ἀποτελεσματικό, ὥστε κατορθώνει νά γκρεμίσει τό μεσότοιχο τῆς ἔχθρας καί νά ἑνώσει τά οὐράνια μέ τά ἐπίγεια, ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Βασίλειος Σελευκείας. «Χαῖρε Κεχαριτωμένη, μεσιτεύουσα Θεῷ καί ἀνθρώποις, ἵνα τό μεσότοιχον ἀναιρεθῇ τῆς ἔχθρας, καί τῆς ἐπουρανίοις ἑνωθῇ τά ἑπίγεια».