Εικόνες των Εισοδίων της Θεοτόκου.

Είδος: Φορητή εικόνα-Χρονολόγηση: Α΄ μισό 15ου αι.-Βυζαντινό Μουσείο

.Μουσείο Εκκλησιαστικής Τέχνης Ιεράς Μητροπόλεως Σπάρτης

Γ.Ιερά Μονή Χιλανδαρίου.

Δ.Ιερός Ναός του Πρωτάτου-Άγιο Όρος.

Ε.Άγιος Νικόλαος Βίτσα Ζαγορίου

Μανουήλ Πανσέληνου: “Τα Εισόδια της Θεοτόκου” ~1290
λεπτομέρεια απο το εικονογραφικό πρόγραμμα του Πρωτάτου Αγίου Όρους

Μονή ʼΑβελ Βήσσανη.

Αγιος Νικόλαος Βίτσας Ζαγορίου

Τα Εισόδια της Θεοτόκου, 17ου  αι. Θεοδώρου Πουλάκη

.

Ι.Φορητή εικόνα του 17ου αιώνα που φυλάσσεται στη Μονή Μακαριώτισσας. Η Παναγία σε νεαρή ηλικία οδηγείται από τους γονείς τις Ιωακείμ και Άννα…

Έργο: Θέμου Θοδώρου και

Σάββα Παπαδόπουλου, έτος 1899

Αναρτήθηκε από Δημήτριος Αθανασίου στις 3:30 π.μ.

Εν ναώ του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται

«Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις. Εν ναώ του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται, και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν˙ Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις».

Μία από τις κυριότερες και μεγαλύτερες Θεομητορικές εορτές του έτους είναι τα «Εισόδια» της Θεοτόκου. Η Εκκλησία μας την τιμά στις 21 Νοεμβρίου, με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Η σημασία της εορτής αυτής είναι μεγάλη και ιερή. Αποτελεί τήν βάση και την αρχή για όλη την μετέπειτα ζωή της Θεοτόκου.

Όπως γνωρίζουμε, η Παναγία Θεοτόκος, γεννήθηκε από γονείς γηραιούς, τον Ιωακείμ και την Άννα, που είχαν παρακαλέσει με πολύ πόνο τον Θεό να τους δώση ένα τέκνο και να το αφιερώσουν στο Ναό Του. Πραγματικά, αυτό και έκαναν. Οταν δηλαδή η Μαρία έγινε τριών ετών την έφεραν οι ίδιοι οι γονείς της στο Ναό και την παρέδωσαν στα χέρια του Ζαχαρία του ιερέα. Αυτός την αγκάλιασε, την ευλόγησε και είπε: «Εμεγάλυνε ο Κύριος το ονομά σου σε όλες τις γενεές. Με σένα θα ευλογηθούν τα έθνη και ο Κύριος θα λυτρώση τους υιούς του Ισραήλ». Και ανέβασε την τριετή Μαρία στο εσωτερικό του θυσιαστηρίου, όπου ο Θεός την χαρίτωσε. Και ευφράνθηκε η Παναγία και με αγαλλίαση ψυχής εσκίρτησε και όλοι πνευματικά πανηγύρισαν που έμεινε στο Ναό τον Άγιο, για να αγιασθεί και να γίνει αργότερα η Μητέρα του ίδιου του Θεού.

Η είσοδος της Θεοτόκου στο Ναό είναι το προοίμιο της εύνοιας του Θεού στους ανθρώπους

Μία από τις κυριότερες και μεγαλύτερες Θεομητορικές εορτές του έτους είναι και τα «Εισόδια» της Θεοτόκου. Η Εκκλησία μας την τιμά στις 21 Νοεμβρίου, με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Η σημασία της εορτής αυτής είναι μεγάλη και ιερή. Αποτελεί τήν βάση και την αρχή για όλη την μετέπειτα ζωή της Θεοτόκου.

Tιμούμε σήμερα, τα Eισόδια τής Θεοτόκου. Η αγία Άννα, επειδή πέρασε όλη σχεδόν τη ζωή της χωρίς να γεννήσει παιδί, παρεκάλει τον Δεσπότη της φύσεως μαζί με τον άντρα της Ιωακείμ να τους χαρίσει παιδί και, αν πετύχουν το ποθούμενο, να το αφιερώσουν ευθύς στον Θεό. Έτσι, ευδόκησεν ο Θεός και γέννησε παραδόξως αυτήν που προξένησε τη σωτηρία του γένους των ανθρώπων, την καταλλαγή και συμφιλίωση του Θεού με τους ανθρώπους, την αιτία της αναπλάσεως του πεσόντος Αδάμ καθώς και της εγέρσεως και θεώσεώς του, δηλαδή την υπεραγία και δέσποινα Θεοτόκο Μαρία.

Όταν η νεογεννηθείσα έγινε τριών χρόνων, την πήραν οι γονείς της και την πρόσφεραν σαν σήμερα στον ναό, καθώς το είχαν υποσχεθεί, και αφιέρωσαν την κόρη τους στον Θεό, που τους την χάρισε. Την παραδίδουν στους Ιερείς και μάλιστα στον τότε Αρχιερέα Ζαχαρία, ο οποίος την πήρε και την έβαλε στον ιερότερο χώρο του ναού, όπου εισερχόταν μόνο ο Αρχιερέας μια φορά κάθε χρόνο. Αυτό το έκανε κατά τη θέληση του Θεού, που έμελλε μετά λίγο καιρό να γεννηθεί σαν άνθρωπός απ’ αυτήν για τη διόρθωση και τη σωτηρία του κόσμου.

Εκεί λοιπόν η Παρθένος διέμεινε δώδεκα χρόνια, όπου τρεφόταν από τον Αρχάγγέλο Γαβριήλ με ουράνια τροφή, ώσπου πλησίασε ο καιρός του θείου Ευαγγελισμού και των ουρανίων και υπερφυσικών μηνυμάτων, που προμηνούσαν ότι ο Θεός ευδόκησε να σαρκωθεί απ’ αυτήν σαν φιλάνθρωπος, για να αναπλάσει τον φθαρέντα από την αμαρτία κόσμο.

Η Θεοτόκος εξήλθε από τα άγια των αγίων του ναού δεκαπέντε ετών και δόθηκε στον μνήστορα Ιωσήφ, για να είναι αυτός προστάτης της και μάρτυς της παρθενίας της και για να υπηρετήσει: στον άσπορο τόκο της, στη φυγή στην Αίγυπτο και στην επάνοδό της απ’ εκεί στη γη Ισραήλ. Αφότου ο Ιωσήφ εμνηστεύθη την Παρθένο, πέρασαν τέσσερις μήνες και τότε έγινε ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Το σε πολλούς φαινόμενον ως άτοπον να εισέλθει στα άγια των αγίων γυναίκα, έλυσε ο Ζαχαρίας με το να πει στο λαό ότι ο Θεός του γνώρισε πώς είναι θέλημα Του να μπει η Παρθένος εκεί και έτσι επείσθη ο λαός. Και αφού η Κυρία Θεοτόκος γέννησε τον Κύριο, ο Ζαχαρίας την συναρίθμησε σαν Παρθένο και μετά τον τόκο μαζί με τις άλλες παρθένες που ζούσαν σε ιδιαίτερο χώρο του ναού, γι’ αυτό και εφονεύθη, καθώς λέγει ο Μέγας Βασίλειος.

Προσάγεται, ως άσπιλος αμνάς, ολοκαύτωμα στον Θεό.

Είναι γνωστό από την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας, ότι  η Υπεραγία Θεοτόκος, αφού συμπλήρωσε το τρίτο έτος της  ηλικίας της, οδηγήθηκε από τους αγίους γονείς της, τον Ιωακείμ και την Άννα, στο Ναό των Ιεροσολύμων «αποπληρούσα  πατρώαν επαγγελίαν» όπως ακούσαμε στο κάθισμα της β΄   στιχολογίας του Όρθρου.

Εκεί, συνοδευόμενη από λαμπαδηφορούσες παρθένες,  παραδόθηκε «ως τριετίζουσα δάμαλις» στον ιερέα Ζαχαρία, τον πατέρα του Τιμίου Προδρόμου, ως αφιέρωμα ευγνωμοσύνης στο Θεό.

Στο Ναό παρέμεινε η Θεοτόκος μέχρι την ηλικία των  δεκαπέντε ετών και, κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά,  «άγγελος έφερεν (σε αύτήν τροφήν), αφού  έζη  μίαν  ζωήν,  ωσάν  εις τον  Παράδεισον… μίαν ζωήν αφρόντιστον,  απερίσπαστον, λύπης αμέτοχον, ανωτέραν των παθών  και  υψηλοτέραν  πάσης  οδυνηράς  ηδονής· έζη μόνω τω Θεώ·  εβλέπετο  από  μόνον  τον  Θεόν… και  εις τον  Θεόν  μόνον  ήτο  αφιερωμένη».

Η είσοδος, λοιπόν, της Κυρίας Θεοτόκου στο νομικό Ναό,  εορτάζεται από την Αγία μας Εκκλησία ως τα Εισόδια της  Θεοτόκου, τα οποία προέβλεψε ο προφητάναξ Δαβίδ, λέγοντας: «Απενεχθήσονται τω Βασιλεί παρθένοι οπίσω αυτής,  αι  πλησίον  αυτής απενεχθήσονταί  σοι·  απενεχθήσονται  εν ευφροσύνη και αγαλλιάσει, αχθήσονται εις ναόν Βασιλέως».

Η παραμονή και η διαβίωση της Μαρίας στο Ναό για πολλά χρόνια υπερβαίνει την πρακτική της εποχής εκείνης όπως και κάθε εποχής.

Από τα πρώτα χρόνια του βίου της στα Άγια των Αγίων η Μαρία προετοιμαζόταν να καταστεί αντάξια στην θεία οικονομία για να δεχθεί δηλαδή τον Θεάνθρωπο Χριστό.

Οικοδομούσε το κατάλυμα για εκείνον που θα έφερνε τη σωτηρία στον κόσμο. Η είσοδός της στο ναό και ο διαρκής προσανατολισμός του νού της στο Θεό επηρέασαν τη ζωή και τον τρόπο σκέψεώς της

«Και είδον, και ιδού πλήρης δόξης ο Οίκος Κυρίου».

Ιδού η μεγαλύτερα θυσία, όπου να έγεινε προς τον Θεόν, αφού εκτίσθη ο κόσμος. Μαρία, η αειπάρθενος κόρη, εις την ηλικίαν τριών χρόνων προσφέρεται να αφιερωθή προς τον Κτίστην, εις τον ναόν της Ιερουσαλήμ. Καθώς δεν εστάθη άλλο ένα τελειότερον πράγμα, έτσι δεν εστάθη άλλη μία τιμιωτέρα προσφορά και εις τον Θεόν πλέον ευπρόσδεκτος. Όθεν, όταν εγώ με ευλαβητικήν θεωρίαν στοχάζομαι την σεβάσμιον ταύτην είσοδον, φαίνεται μοι να βλέπω ένδοξον αλη­θινά και λαμπράν πανήγυριν εδώ κάτω εις την γην, μέσα εις την αγίαν πάλιν άλλ’ όμως και άλλην ενδοξοτέραν και λαμπροτέραν φαν­τάζομαι εκεί επάνω εις τον ουρανόν, μέσα εις τον παράδεισον. Βλέ­πω εδώ να προπορεύωνται λαμπαδηφόροι παρθένοι, πανηγυρίζουσαι χαρμασύνως την αειπάρθενον και εκεί αστραπομόρφων αγγέλων ταξιαρχίαι να χορεύουσιν, υμνολόγουσαι φαιδρώς την εν σώματι καθαρωτέραν των Ασωμάτων.

Τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου καί ἡ Θεία Λειτουργία

1. Αὔριο, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχει ἑορτή, ἔχει Θεομητορική ἑορτή. Τό εἴπαμε καί ἄλλοτε ὅτι οἱ ἑορτές τῆς Παναγίας μας εἶναι πολύ λαμπρές, γιατί ἔτσι πρέπει νά εἶναι.

Ἡ Παναγία εἶναι ἡ Μητέρα μας καί, ὅπως, ὅταν τό σπίτι ἔχει τήν ἑορτή τῆς μάνας, ἔχει ἰδιαίτερη χαρά, ἔτσι καί ὅταν ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἑορτή τῆς Μητέρας μας Παναγίας, ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, τά παιδιά Της, ἔχουμε μεγάλη χαρά.

Αὔριο, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ἑορτάζουμε τά Εἰσόδια τῆς Παναγίας μας στόν Ναό σέ ἡλικία τριῶν ἐτῶν. Αὐτό βέβαια τό μεγάλο γεγονός δέν ἀναφέρεται στά Εὐαγγέλια, ἀλλά τά Εὐαγγέλια, αὐτά μόνο, δέν περιέχουν ὅλη τήν πίστη μας.

Πηγή τῆς πίστης μας εἶναι κυρίως ἡ Ἱερή Παράδοση καί τά Εὐαγγέλια εἶναι ἕνα τμῆμα μόνο τῆς Ἱερῆς Παράδοσης, τό γραπτό της τμῆμα. Δέν μᾶς λέγουν λοιπόν τά Εὐαγγέλια γιά τήν ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Παναγίας μας, ἀλλά μαθαίνουμε γι᾽ αὐτήν ἀπό τήν Ἱερή Παράδοση.

Πολλοί ἅγιοι Πατέρες καί ἰδιαίτερα ὁ μέγας θεολόγος, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἔχουν ὁμιλίες στήν ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Παναγίας μας. Καί ἡ Ἐκκλησία μας μέ ὡραίους ὕμνους τῶν φωτισμένων ὑμνωδῶν της ὑμνεῖ πρεπόντως τήν ἑορτή αὐτή.

2. Τό θέμα τῆς ἑορτῆς εἶναι ὅτι ἡ Παναγία εἰσῆλθε στό Ναό. Ὅσοι λοιπόν θέλουμε νά συναντήσουμε τήν Παναγία – καί ὅλοι τό θέλουμε αὐτό – νά πηγαίνουμε στόν Ναό, γιατί ἐκεῖ στόν Ναό κατοικεῖ ἡ Παναγία μέ τήν Εἴσοδό της σ᾽ αὐτόν. Καί τόν Ναό τώρα πρέπει νά τόν νοιώθουμε πιό ἀγαπητό καί ἐπιθυμητό, γιατί δέχτηκε μέσα του τήν Παναγία.

Ἐδῶ στόν Ναό, πραγματικά, ἀγαπητοί μου, ἡ Παναγία ἔχει ἰδιαίτερα τήν κατοικία Της.

Σ᾽ ὅποια Ἐκκλησία κι ἄν πᾶτε, μικρή ἤ μεγάλη, θά δεῖτε ἀριστερά στό τέμπλο ἐπιβλητικά τήν εἰκόνα Της. Καί στήν κόγχη τοῦ Ἱεροῦ ἔχουμε πάλι πολύ ἐκφραστικά τήν εἰκόνα Της μέ ἀνοικτή τήν ἀγκαλιά Της, τήν Πλατυτέρα, ὅπως τήν λέγουμε.

Η επτάριθμη πνευματική είσοδος του Χριστιανού και η πνευματική της καλλιέργεια

\

Σήμερα η Εκκλησία μας χριστιανοί μου, τιμά και εορτάζει την Είσοδο της Παναγίας μας εις τα Άγια των Αγίων.

Γι’ αυτήν την γιορτή και τη μεγάλη σημασία της έχομε μιλήσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Το χίλια εννιακόσια ενενήντα εννιά (1999) είχαμε τονίσει, ότι στα Άγια των Αγίων εισήρχετο μία φορά το χρόνο ο Αρχιερεύς των Ιουδαίων, στο Ναό του Σολομώντος. Με την είσοδό Της όμως η Παρθένος Μαριάμ στο Ναόν του Θεού, εκεί στα ενδότερα του καταπετάσματος, κατέστη κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, η ίδια τα Άγια των Αγίων, διότι μέσα στα σπλάχνα της και στην πάναγνη μήτρα της, διά Πνεύματος Αγίου, μία και μόνον φορά, άπαξ των αιώνων εισήλθε ο μοναδικός και αιώνιος Αρχιερεύς, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο Χριστός.

Εκεί μέσα στο Ναό για δώδεκα ολόκληρα χρόνια υπηρετείτο η Παναγία από αγγέλους που την τροφοδοτούσαν με ουράνια τροφή. Τροφή που ήταν ανώτερη από το πολυθρύλητον μάννα, και από εκείνην με την οποία ετρέφετο ο Προφήτης Ηλίας, ή από εκείνην που κατά καιρούς ετρέφοντο όσιοι αναχωρητές, ησυχαστές και ερημίτες.

Επίσης τονίσαμε και την δική μας είσοδο στα Άγια των Αγίων, που πραγματοποιείται πρώτον με την είσοδό μας κάθε Κυριακή και μεγάλη γιορτή στους ιερούς ναούς, για εκκλησιασμό, για Θεία Λατρεία, για Θεία Κοινωνία.

Δεύτερον, με την πνευματική μας είσοδο στην κολυμβήθρα των δακρύων, στο λουτρό δηλαδή της Ιεράς Εξομολογήσεως και μετανοίας.

Τρίτον στη μυστική μας είσοδο στο ταμείον του δωματίου μας, για τις δικές μας ατομικές προσευχές, του Αποδείπνου και των Χαιρετισμών, του Μεσονυχτικού, των Παρακλήσεων, των κομποσχοινίων, των μετανοιών και άλλων προσευχών.

Τέταρτον, στην Ευαγγελική μας είσοδο για μελέτη της Αγίας Γραφής, των βίων των αγίων, των γεροντικών και άλλων πνευματικών βιβλίων.

Ἡ ἐν τῷ Ναῷ Εἴσοδος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

Η μεγάλη και παγκόσμια θεομητορική εορτή των Εισοδίων της Παναγίας μας στο Ναό του Σολομώντος εορτάζεται από την Εκκλησία μας στις 21 Νοεμβρίου. Καθιερώθηκε γύρω στον 6ο αιώνα στην Ιερουσαλήμ με βάση την αρχαία παράδοση της Εκκλησίας μας.

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, οι γονείς της Θεοτόκου Ιωακείμ και Άννα ανήκαν στη μικρή εκείνη μερίδα των πιστών και ευσεβών Ιουδαίων (λείμμα), οι οποίοι περίμεναν εναγωνίως την έλευση του Μεσσία. Οι γονείς της Θεοτόκου ζούσαν με την προσδοκία της τεκνογονίας, όμως δυστυχώς, ήταν άτεκνοι. Είκοσι ολόκληρα χρόνια επιχειρούσαν να τεκνοποιήσουν χωρίς αποτέλεσμα. Η ζωή τους κυλούσε με προσευχή, νηστεία και έντονη προσδοκία, ότι ο Θεός θα άκουγε τις ικεσίες τους και θα τους ελεούσε εν τέλει.

Πράγματι, ο Θεός εισάκουσε τις προσευχές τους. Άγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε στην Αγία Άννα και της ανήγγειλε το ευχάριστο γεγονός, ότι θα γίνει μητέρα. Η ευσεβής γηραιά Άννα γέννησε ένα χαριτωμένο κορίτσι, το οποίο ονόμασαν Μαρία (εβραϊκά Μαριάμ), που σημαίνει Κυρία.

Όταν η Μαρία έγινε τριών ετών, οι ευσεβείς γονείς της αποφάσισαν να  πραγματοποιήσουν την υπόσχεσή τους προς το Θεό, να Του προσφέρουν ως δώρο την αγαπημένη τους θυγατέρα. Έτσι λοιπόν η Μαρία  οδηγήθηκε από τους γονείς της στο Ναό, οι οποίοι την παρέδωσαν στους ιερείς. Σύμφωνα με το έθιμο, τη συνόδευσαν λαμπαδοφορούσες «παρθέναι των Εβραίων».

Εκεί συνάντησαν το συγγενή τους ιερέα Ζαχαρία, πατέρα του Ιωάννου του Προδρόμου, ο οποίος ήταν άτεκνος και αυτός ως τότε. Υπηρετούσε με φόβο Θεού το ιερό και προσευχόταν αδιάκοπα να τον ελεήσει ο Θεός και να αποκτήσει και αυτός παιδί με την αγαπημένη του σύζυγο Ελισάβετ.

Με έκπληξη και θαυμασμό παρατήρησαν πως η μικρή Μαρία όχι μόνο δεν έφερε κάποια αντίσταση, όπως ήταν φυσικό, να αποχωριστεί τους γονείς της, αλλά με χαρά ακολούθησε τον σεβάσμιο Ζαχαρία στο Ναό του Κυρίου. Η παμπάλαια χριστιανική παράδοση αναφέρει πως ο γέρων Ζαχαρίας, κατά θείαν έμπνευση, οδήγησε τη Μαρία στα Άγια των Αγίων. Εκεί, στο ιερότατο, θεοσκότεινο και απρόσιτο διαμέρισμα του Ναού εισήλθε για να περάσει τα παιδικά Της χρόνια αμόλυντη από την ανθρώπινη αμαρτία.

Με αφορμή τα Εισόδια της Θεοτόκου

Εἶναι  γνωστό  ἀπό  τήν  Ἱερή  Παράδοση  τῆς  Ἐκκλησίας  μας,  ὅτι  ἡ  Ὑπεραγία  Θεοτόκος,  ἀφοῦ  συμπλήρωσε  τό  τρίτο  ἔτος  τῆς  ἡλικίας  της,  ὁδηγήθηκε  ἀπό  τούς  ἁγίους  γονεῖς  της,  τόν  Ἰωακείμ  καί  τήν  Ἄννα,  «ἀποπληροῦσα  πατρῴαν  ἐπαγγελίαν»,  στό  Ναό  τῶν  Ἱεροσολύμων.  Ἐκεῖ,  συνοδευόμενη  ἀπό  λαμπαδηφοροῦσες  παρθένες,  παραδόθηκε  «ὡς  τριετίζουσα  δάμαλις»  στόν  ἱερέα  Ζαχαρία,  τόν  πατέρα  τοῦ  Τιμίου  Προδρόμου,  ὡς  ἀφιέρωμα  εὐγνωμοσύνης  στό Θεό.  Στό  Ναό  παρέμεινε  ἡ  Θεοτόκος  μέχρι  τήν  ἡλικία  τῶν  δεκαπέντε  ἐτῶν  καί,  κατά  τόν  Ἅγιο  Γρηγόριο  τόν  Παλαμᾶ,  «ἄγγελος  ἔφερεν (σέ αὕτήν τροφήν),  ἀφοῦ  ἔζη  μίαν  ζωήν,  ὡσάν  εἰς  τόν  Παράδεισον…  μίαν  ζωήν  ἀφρόντιστον,  ἀπερίσπαστον,  λύπης  ἀμέτοχον,  ἀνωτέραν  τῶν  παθῶν  καί  ὑψηλοτέραν  πάσης  ὀδυνηρᾶς  ἡδονῆς·  ἔζη  μόνῳ  τῷ  Θεῷ·  ἐβλέπετο  ἀπό  μόνον  τόν  Θεόν…  καί  εἰς  τόν  Θεόν  μόνον  ἦτο  ἀφιερωμένη».  Ἔτσι,  «…ἐξ  ἁπαλῶν  ὀνύχων  ἡνώθη  μέ  τόν  Θεόν  διά  τῆς  ἱερᾶς  ἡσυχίας.  Ἐπειδή  μοναχή  αὐτή  ἀπό  ὅλους  ἀπό  τόσον  μικρόν  παιδίον  ὑπέρ  φύσιν  ἡσύχασε, καί  μοναχή  αὐτή  τόν  Θεάνθρωπον  Λόγον  ἀπειράνδρως  ἐκυοφόρησεν»  (Μετάφραση  Ἁγ.  Νικοδήμου  τοῦ  Ἁγιορείτου).

Ἡ  εἴσοδος,  λοιπόν,  τῆς  Κυρίας  Θεοτόκου  στό  νομικό  Ναό,  ἑορτάζεται  ἀπό  τήν  Ἁγία  μας  Ἐκκλησία  ὡς  τά  Εἰσόδια  τῆς  Θεοτόκου,  τά  ὁποῖα  προέβλεψε  ὁ  προφητάναξ  Δαβίδ,  λέγοντας:  «Ἀπενεχθήσονται  τῷ  Βασιλεῖ  παρθένοι  ὀπίσω  αὐτῆς,  αἱ  πλησίον  αὐτῆς  ἀπενεχθήσονταί  σοι·  ἀπενεχθήσονται  ἐν  εὐφροσύνῃ  καί  ἀγαλλιάσει,  ἀχθήσονται  εἰς  ναόν  Βασιλέως»  (Ψαλμ.  μδ΄,  15  16).

Η εορτή των Εισοδίων έχει ως στόχο να μας διδάξει πολύ υψηλές έννοιες!

Σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί,  η Ορθόδοξος Εκκλησία μας γιορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου. Όλοι γνωρίζομε το συμπαθέστατο βιβλικό ζευγάρι του Ιωακείμ και της Άννας. Ζευγάρι πιστό στον ένα και αληθινό Θεό των πατέρων τους. Ήταν και οι δύο  τους  άνθρωποι  καλόγνωμοι  καί   ειρηνικοί  και  η συμβίωσή τους κυλούσε ήρεμα.  Ωστόσο μια μελαγχολία βάραινε  τις ψυχές τους.  Και  στων  δύο  τις καρδιές φώλιαζε η  ίδια λαχτάρα. Να γίνουν γονείς,  να αποκτήσουν  έστω καί  ένα παιδί»   Η  Άννα με  τις θερμές προσευχές που καθημερινά έστελνε στον Θεό  της, είχε τάξει να προσφέρει, να αφιερώσει  το παιδί που θα της  χάριζε  ο Κύριος στην υπηρεσία την  δική  του.

Είχε  διαβάσει  η  Άννα στα  ιερά γράμματα  για μια άλλη  Άννα την γυναίκα του   Ελκανά  που πριν  εκατοντάδες  χρόνια είχε και αυτή τον   ίδιο καημό, νά  αποκτήσει  ένα παιδί. Ό Κύριος  των  Δυνάμεων  είχε  εισακούσει τότε την  θερμή προσευχή της  Άννας του Ελκανά και  της  χάρισε  ένα αγοράκι.  Όλοι   ξέρουμε τον  μεγάλο προφήτη Σαμουήλ, το ευλογημένο παιδί  της προσευχής. Αυτά σκεφτόταν η  Άννα του   Ιωακείμ με τη  μεγάλη πίστη της στον Θεό και  ήλπιζε. Μήπως λιγόστεψε η δύναμις του Κυρίου της; Μήπως  εμίκρυνε  το παντοδύναμο  χέρι του;

Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ «Λόγος εἰς τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου»

Ἐὰν τὸ δένδρο ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὸν καρπό, καὶ τὸ καλὸ δένδρο παράγει ἐπίσης καλὸν καρπὸ (Ματθ. 7, 16. Λουκ. 6, 44), ἡ μητέρα τῆς αὐτοαγαθότητος, ἡ γεννήτρια τῆς ἀΐδιας καλλονῆς, πῶς δὲν θὰ ὑπερεῖχε ἀσυγκρίτως κατὰ τὴν καλοκαγαθία ἀπὸ κάθε ἀγαθὸ ἐγκόσμιο καὶ ὑπερκόσμιο; Διότι ἡ δύναμις ποὺ ἐκαλλιέργησε τὰ πάντα, ἡ συναΐδια καὶ ἀπαράλλακτη εἰκὼν τῆς ἀγαθότητος, ὁ προαιώνιος καὶ ὑπερούσιος καὶ ὑπεράγαθος Λόγος, ἀπὸ ἀνέκφραστη φιλανθρωπία κι᾽ εὐσπλαγχνία γιὰ χάρι μας ἠθέλησε νὰ περιβληθῇ τὴν ἰδική μας εἰκόνα, γιὰ νὰ ἀνακαλέσῃ τὴν φύσι ποὺ εἶχε συρθῇ κάτω στοὺς μυχοὺς τοῦ ἅδη καὶ νὰ τὴν ἀνακαινίσῃ, διότι εἶχε παλαιωθῆ, καὶ νὰ τὴν ἀναβιβάσῃ πρὸς τὸ ὑπερουράνιο ὕψος τῆς βασιλείας καὶ θεότητός του. Γιὰ νὰ ἑνωθῇ λοιπὸν μὲ αὐτὴν καθ᾽ ὑπόσταση, ἐπειδὴ ἐχρειαζόταν σαρκικὸ πρόσλημα καὶ σάρκα νέα συγχρόνως καὶ ἰδική μας, ὥστε νὰ μᾶς ἀνανεώσῃ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους, ἐπὶ πλέον δὲ ἐχρειαζόταν καὶ κυοφορία καὶ γέννα σὰν τὴ δική μας, τροφὴ μετὰ τὴ γέννα καὶ κατάλληλη ἀγωγή, γινόμενος πρὸς χάριν μας καθ᾽ ὅλα σὰν ἐμᾶς, εὑρίσκει γιὰ ὅλα πρέπουσα ὑπηρέτρια καὶ χορηγὸ ἀμόλυντης φύσεως ἀπὸ τὸν ἑαυτό της αὐτὴν τὴν ἀειπάρθενη, ἡ ὁποία ὑμνεῖται ἀπὸ μᾶς καὶ τῆς ὁποίας σήμερα ἑορτάζομε τὴν παράδοξη εἴσοδο στὰ ἅγια τῶν ἁγίων. Διότι αὐτὴν προορίζει πρὶν ἀπὸ τοὺς αἰῶνες ὁ Θεὸς γιὰ τὴ σωτηρία καὶ ἀποκατάσταση τοῦ γένους, καὶ τὴν ἐκλέγει ἀνάμεσα ἀπὸ ὅλους, ὄχι ἁπλῶς τοὺς πολλούς, ἀλλὰ τοὺς ἀπὸ τοὺς αἰῶνες ἐκλεγμένους καὶ θαυμαστοὺς καὶ περιβοήτους γιὰ τὴν εὐσέβεια καὶ σύνεσι, καθὼς καὶ γιὰ τὰ κοινωφελῆ καὶ θεοφιλῆ συγχρόνως ἤθη καὶ λόγια καὶ ἔργα.

2. Διότι στὴν ἀρχὴ ἐσηκώθηκε ἐναντίον μας ὁ νοητὸς καὶ ἀρχέκακος ὄφις καὶ μᾶς κατέῤῥιψε στὰ βάραθρα τοῦ ἅδη. Κι᾽ ὑπάρχουν πολλοὶ λόγοι, γιὰ τοὺς ὁποίους ἐσηκώθηκε ἐναντίον μας καὶ ὑπεδούλωσε τὴ φύσι μας· φθόνος καὶ ζηλοτυπία καὶ μῖσος, ἀδικία καὶ δόλος καὶ σοφιστεία, καὶ μαζὶ μὲ τὰ τέτοια, ἡ θανατηφόρος δύναμις ποὺ ἔχει μέσα του, τὴν ὁποία πρῶτος ἐγέννησε καὶ μόνος του, ἀφοῦ πρῶτος αὐτὸς ἀποστάτησε ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ ζωή. Πραγματικὰ στὴν ἀρχὴ ἐφθόνησε τὸν Ἀδάμ, ὅταν τὸν εἶδε νὰ ζῇ στὸν τόπο τῆς ἄφθαρτης τρυφῆς καὶ νὰ περιλάμπεται μὲ θεοειδῆ δόξα καὶ νὰ ὁδηγῆται ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό, ἀπὸ ὅπου αὐτὸς ἀπεῤῥίφθηκε δικαίως καὶ ἀπὸ φθόνο ἐξεμάνη ἐναντίον του μὲ τὴ χειρότερη μανία, ὥστε νὰ θελήσῃ καὶ νὰ τὸν θανατώσῃ ἀκόμη. Ὁ φθόνος εἶναι πατέρας ὄχι τοῦ μίσους μόνο ἀλλὰ καὶ τοῦ φόνου, τὸν ὁποῖο ἐπέφερε σ᾽ ἐμᾶς ἀναμιγνύοντάς τον μὲ δόλο ὁ δολερὸς καὶ ἀληθινὰ μισάνθρωπος ὄφις. Διότι καταλήφθηκε ἀπὸ ἔρωτα πρὸς τὴν τυραννία σὲ βάρος του ἐντελῶς ἄδικα, γιὰ καταστροφὴ τοῦ πλασθέντος κατ᾽ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσι Θεοῦ· ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἐτόλμησε νὰ ἐπιτεθῇ κατὰ πρόσωπο, ἐχρησιμοποίησε τὸν δόλο καὶ τὴν πονηρία. Ἀφοῦ ἐπλησίασε διὰ τοῦ αἰσθητοῦ ὄφεως ὡς φίλος καὶ καλὸς σύμβουλος ὁ φοβερὸς καὶ πραγματικὰ ἐχθρὸς καὶ ἐπίβουλος, κατορθώνει, φεῦ!, κρυφὰ νὰ ἐπιτύχῃ καὶ μὲ τὴ ἀντίθεη συμβουλὴ χύνει σὰν δηλητήριο στὸ ἄνθρωπο τὴν θανατηφόρα δύναμί του.

τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Λήδρας: «Τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου μέσα ἀπό τήν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας»

τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Λήδρας κ.Ἐπιφανίου

«Καρδίας εὐφραινομένης πρόσωπον θάλλει» καὶ «ἐκ τῆς καρδίας ἐκπορεύονται λόγοι». Αὐτὴ ἡ ἐκπόρευσις τῶν λόγων ἄλλους ἀναδεικνύει ποιητές, ἄλλους τραγουδιστές, ἄλλους ἠθοποιούς. Ὑπάρχει καὶ μία μερίδα ἀνθρώπων, οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ, τῶν ὁποίων ἡ ἀγαπῶσα καρδία δὲν παύει ἡμέρας καὶ νυκτὸς νὰ ὑμνεῖ τὸν Θεόν.

Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἔχουν καὶ τὸ εἰδικὸ χ ά ρ ι σ μ α τῆς ποίησης, γράφουν ποιήματα στὸν Θεόν, τὰ ὁποῖα ἀποκαλοῦνται ὕμνοι. Γιὰ κάθε γεγονὸς σωτηριολογικό, καταθέτουν τὸν πόνον ἢ τὴν χαρὰν τῆς καρδίας τους. Καὶ αὐτὸ δὲν γίνεται μόνο γιὰ τὸν Θεόν, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς Ἁγίους, ἐξαιρέτως δὲ γιὰ τὴν Παναγίαν Θεοτόκον Μαρίαν. Κάθε μία ἑορτή της εἶναι ἐστεφανωμένη μὲ ὕμνους καὶ ᾠδές, μέσα ἀπὸ τὶς ὁποῖες ὁ ὑμνογράφος θέλει νὰ καταθέσει τὴν χαράν του γιὰ τὸ γεγονὸς ποὺ συμβάλλει στὴν σωτηρίαν μας, τὴν λύπην του γιὰ τὴν ἁμαρτωλότητά του, μὲ βαθιὰ ἱκεσία καὶ μεγάλην ἐκζήτησιν τῆς μεσιτείας τῆς Παναγίας μας γιὰ τὴν σωτηρία του, καὶ τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸ πρόσωπόν της. Στὴν πραγματικότητα, ἐκφράζει τὸν καθένα μας ξεχωριστά. Ἔτσι, ξεχύνοντας τὴν καρδίαν του κατὰ τὴν ἑορτὴν τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, ἀνακράζει: «Σήμερον πιστοὶ χορεύσωμεν, ἐν ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις, τῷ Κυρίῳ ἄδοντες» (ἑσπέρια ἑορτῆς Εἰσοδίων). Μᾶς καλεῖ, ὅλους ἐμᾶς ποὺ πιστεύσαμε στὸν Θεό, νὰ μιμηθοῦμε τοὺς πάλαι Ἰσραηλίτες στὴν ἔρημο, καθὼς ἐπίσης καὶ κατὰ τὴν περίοδον τῆς ἱδρύσεως τοῦ κράτους τους τοπικά, ὅταν γιὰ νὰ ἐκφράσουν τὴν εὐχαριστίαν καὶ τὴν εὐγνωμοσύνην τους πρὸς τὸν Θεὸν καὶ νὰ τοῦ ἀπονέμουν τὴν πρέπουσαν τιμήν, χόρευαν καὶ τραγουδοῦσαν καὶ κτυποῦσαν τὰ χέρια τους καὶ τὰ μουσικὰ ὄργανα. Ἐμεῖς ὅμως, ὁ νέος Ἰσραὴλ τῆς Καινῆς Διαθήκης,

Tου μακαριστού Μητροπολίτη Πατρών (†) Νικοδήμου Βαλληνδρά* ¨»Εις τα Εισόδια της Θεοτόκου «

Tου μακαριστού Μητροπολίτη Πατρών (†) Νικοδήμου Βαλληνδρά*

«Μακαρία η  κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ους εθήλασας» (Λουκ. ια’ 27)

Χρέος ιερόν και καθήκον σπουδαίον επιτελούντες οι ευσεβείς γονείς της Υπεραγίας Θεοτόκου, οδηγούν αυτήν -μικράν ήδη κορασίδα- εις τον Ναόν του Θεού, προς αφιέρωσιν. Το χρέος των αυτό, του οποίου την εκπλήρωσιν υπενθυμίζει η σημερινή εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, δεν είχε μόνον την έννοιαν της τηρήσεως κάποιας ευλαβούς υποσχέσεως των προς τον Θεόν, κατά την παράδοσιν, δια την λύσιν της ατεκνίας των. Έχει βαθύτερον νόημα. Άλλωστε και η σημερινή ευαγγελική περικοπή υπεγράμμισε την μεγάλην τιμήν, η οποία ανήκει εις τους γονείς δια τα εξαίρετα τέκνα των. Η προσφώνησις «μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε», η οποία απηυθύνθη προς την Θεοτόκον, άριστα θα ήρμοζε και εις τους γονείς Αυτής, διότι εγέννησαν τοιαύτην θυγατέρα. Πώς λοιπόν να μη προβούν εις μίαν εκδήλωσιν ευγνωμοσύνης προς τον Θεόν; Ακριβώς δε η αφιέρωσις της Παναγίας Παρθένου εις τον Θεόν, όπως θα εξήγηση η παρούσα ομιλία, εκφράζει τα βαθύτερα συναισθήματα των προς τον Θεόν, δια την θεόπαιδα Μαρίαν, την οποίαν εχάρισεν εις αυτούς.

1. Προϋποθέτει, εν πρώτοις, την κατανόησιν, ότι τα γεννώμενα τέκνα έχουν πατέρα και δημιουργόν τον Θεόν. Εις Αυτόν επομένως ανήκουν. Ιδικά Του είναι τα γεννώμενα παιδιά. Η αφιέρωσις λοιπόν εις τον Θεόν δεν είναι τίποτε άλλο, ειμή αναγνώρισις έμπρακτος και προσφορά του εις Αυτόν ανήκοντος.

Τα Εισόδια της Θεοτόκου και το προανάκρουσμα της εορτής των Χριστουγέννων

Προεόρτια σήμερα της εορτής των εισοδίων της Θεοτόκου, αλλά και προανάκρουσμα της μητρόπολις των Χριστουγέννων. Απόψε το βράδυ στις αγρυπνίες που θα τελεσθούν σε πολλούς ναούς και αύριο το πρωί στη ακολουθία του όρθρου θα ακουσθούν οι καταβασίες των Χριστουγέννων. Πανηγυρικά θα ακούσουμε του ιερείς και του ψάλτες να λένε το Χριστός «γεννάτε δοξάσατε». Θα ακούσουμε τον ιερό υμνωδό να μας προσκαλεί «Χριστός εξ’ ουρανού απαντήσατε». Χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο μήνυμα σε μια εποχή αστάθειας και πολλών προβλημάτων. Ένα μήνυμα που γλυκαίνει και γεμίζει ελπίδα τις καρδιές των χριστιανών.

Γιατί όμως στην εορτή των εισοδίων, σε μια Θεομητορική εορτή να ακούμε για πρώτη φορά ύμνους και λόγια που αφορούν την Γέννηση του Κυρίου;

Η μικρή Μαριάμ πιασμένη από το χέρι των γονιών της των Αγίων Ιωακείμ και Άννης έρχεται συνοδεία νεαρών παρθένων στον ναό όπου εκεί εκπληρώνοντας το τάμα τους την παραδίδουν στους ιερείς. Ο Αρχιερέας Ζαχαρίας, γνωρίζοντας τον θαυμαστό τρόπο με τον οποίο ήρθε στην ζωή αυτό το τρίχρονο κορίτσι, βλέποντας παρ’ όλο το μικρό της ηλικίας της να συμπεριφέρεται με τόση οικειότητα με τον ιερό χώρο σαν να είναι το σπίτι της, αλλά και έχοντας την πεποίθηση ότι αυτή προοριζόταν για μεγάλα και θαυμαστά, την εισαγάγει στα Άγια των Αγίων. Εκεί η μικρή Μαριάμ δεχόταν την επίσκεψη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ ο οποίος την έδινε ουράνια τροφή και στολιζόταν με αρετές που ταίριαζαν με την καθαρότητα της ψυχής και του σώματός της. Παράλληλα δε,  μελετούσε τον Νόμο και προσευχόταν, προετοιμαζόμενη έτσι για την μεγάλη αποστολή της,  να γίνει η μητέρα του Υιού και Λόγου του Θεού.

Κατ’ αντιστοιχία και εμείς πρέπει τούτη την περίοδο την προπαρασκευαστική των Χριστουγέννων, να ετοιμάσουμε την ψυχή μας, ώστε να γίνει κατάλυμα για τον γεννηθέντα Κύριο. Πρέπει να καθαρίσουμε την ψυχή μας από το πλήθος των αμαρτιών μας, με την προσευχή, την νηστεία, την μετάνοια η οποία προϋποθέτει την ταπείνωση, με την συμμετοχή μας στο Ποτήριο της ζωής.

Όπως η Παναγίας μας ετοιμάστηκε μυστικά μέσα στα Άγια των Αγίων για να γίνει ο Νέος Παράδεισος, για τον Νέο Αδάμ τον Χριστό μας, έτσι και εμείς πρέπει να ετοιμαστούμε να υποδεχθούμε τον Γεννηθέντα  Κύριο, όχι στις βιτρίνες των καταστημάτων και κάτω από τα χριστουγεννιάτικα δένδρα, αλλά μέσα στις καρδιές μας, στην ψυχή μας. Γιατί τότε και μόνο τότε αν υποδεχτούμε κατάλληλα τον Χριστό εντός μας, θα μπορέσουμε να γευτούμε την χαρά και την πληρότητα που φέρνει η παρουσία Του στην ζωή μας.

Ιερομ. Μ.Κ

Ο Θεός ακούει τις προσευχές των δικαίων και τους δίνει ότι επίμονα και με πόνο ψυχής ζητούν.

Η σημερινή Θεομητορική εορτή των Εισοδίων της Παναγίας μας διαθέτει αγαπητοί αδελφοί υπέροχα μηνύματα. Στην μεγάλη αυτή εορτή μπορεί να διακρίνει κανείς την διάθεση των γονέων της Παρθένου να οδηγήσουν τα βήματα της μονάκριβης κόρης τους στον Ναό του Θεού και στην συνέχεια την προθυμία της μικρής Μαριάμ να παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα σ΄ αυτόν τον ιερό και αγιασμένο χώρο.

Ο Ιωακείμ και η Άννα άνθρωποι δίκαιοι ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων δεν είχαν αποκτήσει παιδί και έτσι η λύπη τους ήταν μεγάλη και μεγάλωνε ακόμη περισσότερο όταν έβλεπαν τα χρόνια να κυλούν, και τα μαλλιά τους να ασπρίζουν. Ήθελαν και αυτοί, λίγη χαρά να μπει στο σπιτικό τους και ακόμη περισσότερο να αποκτήσουν ένα αποκούμπι στα γεράματά τους. Η μοναδική προσευχή που έβγαινε μέσα από την καρδιά τους ήταν να κρατήσουν στα χέρια τους το Ουράνιο δώρο, το πολυπόθητο παιδί στο οποίο είχαν αφιερώσει όλα τα όνειρά τους. Και να! Ο Άγιος Θεός που ακούει τις προσευχές των δικαίων και εκείνων που πορεύονται στον δρόμο του Θείου Του θελήματος τους δίνει ότι επίμονα και με πόνο ψυχής ζητούσαν. Ένα παιδί! Ένα παιδί το οποίο έμελλε αργότερα να γίνει το Παλάτι και ο Θρόνος του Επουράνιου Βασιλέως. Όταν η μικρή Μαριάμ έφτασε στα τρία χρόνια από την γέννηση της, οι ευσεβείς γονείς ο Ιωακείμ κ η Άννα οδήγησαν τα βήματά της στον Ναό εκπληρώνοντας το τάμα που είχαν κάνει και την υπόσχεση που είχαν δώσει ότι θα αφιέρωναν στον Ύψιστο το παιδί που θα τους χάριζε.

Τα Εισόδια της Παναγίας μας που γιορτάζουμε σήμερα ας γίνουν αφορμή να προετοιμάζουμε κ εμείς τα δικά μας «εισόδια» στον Ναό, όταν ερχόμαστε για να εκκλησιασθούμε. Στοιχείο σημαντικότατο της πνευματικής μας ζωής είναι η παρουσία μας εδώ στην ζεστή αγκαλιά του Ι. Ναού. Όταν περνάμε το κατώφλι της Εκκλησίας νοιώθουμε ότι μπαίνουμε σε έναν άλλον κόσμο· και πραγματικά Τύπος και σύμβολο του Ουρανού είναι ο Ναός ο οποίος είναι και καράβι που μας οδηγεί σε ασφαλές λιμάνι.

Δεν πρέπει όμως να παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι Εκκλησία δεν είναι μόνον, ο Ναός το κτίριο δηλ. μέσα στο οποίο γίνεται η Θ. Λειτουργία αλλά Εκκλησία κυρίως είναι η Σύναξη, η συνάθροιση, η συγκέντρωση των πιστών σ΄ έναν συγκεκριμένο χώρο που είναι ο Ναός, για την λατρεία του Τριαδικού Θεού. Όταν κανείς από εμάς έρχεται σ΄ αυτήν την Σύναξη, επικοινωνεί με τον ίδιο τον Κύριο καθώς επίσης και με τους αδελφούς του σύμφωνα με τα λόγια του ιδρυτού της Εκκλησίας «όπου είναι δύο η τρεις μαζεμένοι στο όνομα μου εκεί ανάμεσα τους βρίσκομαι και εγώ».

Ο Άρτος με τον οποίο τρεφόταν η Παναγία στα Άγια των Αγίων.

1. Η είσοδος της Θεοτόκου στον Ναό συνδέεται με θαυμαστά γεγονότα. Όταν μιλάμε για Ναό, εννοούμε τον Ναό τουΣολομώντος και όταν κάνουμε λόγο για  Εισόδια στον Ναό, εννοούμε την είσοδο της Θεοτόκου στα Άγια των Αγίων. Είναι γνωστό ότι στον κυρίως Ναό του Σολομώντος εισέρχονταν Ιερείς που επιτελούσαν την λατρεία του θυμιάματος καί στα Άγια των Αγίων, θα λέγαμε σήμερα εμείς στο Ιερό Βήμα εισερχόταν ο Αρχιερεύς του ενιαυτού εκείνου και μάλιστα μια φορά κατά την διάρκεια του έτους.

Όταν εορτάζουμε τα Εισόδια της Θεοτόκου στον Ναό, εννοούμε τα Εισόδια της Θεοτόκου στα Άγια των Αγίων για να παραμείνη εκεί για δώδεκα ολόκληρα χρόνια, από τριών ετών έως δεκαπέντε, ζώντας μέσα στο Φως του Θεού και  βιώνοντας την θέωση. Έτσι ερμηνεύουν το γεγονός αυτό οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας.

Ήταν λοιπόν ένα προκλητικό γεγονός, κάποιος άνθρωπος και μάλιστα ένα κορίτσι να εισέλθη σε αυτόν τον  ιερό χώρο, όπου φυλάσσονταν τα πιο ιερά αντικείμενα του Ισραήλ, όπως η Κιβωτός της Διαθήκης, η Στάμνα με το Μάννα, η Ράβδος του Ααρών και βεβαίως ούτε οι Ιερείς είχαν δικαίωμα να εισέλθουν, αλλά ούτε και ο Αρχιερεύς καθημερινώς.

Μέσα στα Άγια των Αγίων η Θεοτόκος για δώδεκα χρόνια τρεφόταν από άρτο που της έφερνε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. Αυτό αναφέρεται στην παράδοση της Εκκλησίας μας και ήταν από τα θαυμαστά γεγονότα. Σε ένα τροπάριο του εσπερινού της εορτής γράφεται: «Δι’ αγγέλου εκτρέφεται». Και σε άλλο τροπάριο λέγεται: «Επουρανίω τραφείσα, Παρθένε, άρτω πιστώς εν τω Ναώ Κυρίου».

2. Τί ήταν αυτός ο άρτος από τον οποίο τρεφόταν η Παναγία; Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αναφερόμενος σε αυτόν τον ευλογημένο άρτο που έτρεφε την Παναγία λέγει ότι ο Θεός έστελνε «τροφήν άνωθεν απόρρητον εκεί τη Παρθένω δι’ αγγέλου». Όμως δεν ήταν ένας συνηθισμένος άρτος τον οποίον ο άγγελος έπαιρνε από κάποιο σπίτι και τον μετέφερε στην Παναγία, αλλά στην πραγματικότητα ήταν η άκτιστη ενέργεια τού Θεού, δια της οποίας, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, « την τε φύσιν κρειττόνως ανερρώννυτο (εδυνάμωνε) και κατά σώμα των ασωμάτων καθαρωτέρα και υπερτέρα και συνετηρείτο και ετελείτο».

Είναι προφανές ότι δεν ήταν μια κτιστή τροφή, ένας υλικός άρτος, αλλά μια άλλη διαφορετική, ξένη τροφή, δηλαδή ήταν η ενέργεια του Θεού η οποία ενδυνάμωνε το σώμα της Παναγίας για να  έχη νοερά προσευχή και θεωρία Θεού. Αυτό σημαίνει ότι η Παναγία για δώδεκα χρόνια ήταν μέσα στο Φως του Θεού και είχε κοινωνία μαζί Του, είχε φθάσει στην θέωση. Στην πραγματικότητα ζούσε όπως ζούσαν ο Αδάμ και η Εύα στον Παράδεισο πρίν τήν πτώση, γι’ αυτό καί όταν τήν επισκέφθηκε ο άγγελος κατά τον Ευαγγελισμό για να της αναγγείλη ότι θα γίνη Μητέρα του Χριστού των απεκάλεσε Κεχαριτωμένη.

Η της Παρθένου εις τον Ναό Είσοδος σιωπή τιμάσθω!

Του Πανοσιολογιωτάτου Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη.

Σήμερον η Παρθένος τριετίζουσα εισάγεται εις τα Άγια των Αγίων, μέσα στο ημίφως των οποίων ετοιμάζεται, χωρίς καν να το φαντάζεται, για τη συμμετοχή της, εξ ονόματος σύνολης της ανθρωπότητας, στο Μυστήριο της Θείας Οικονομίας!

Το σχέδιο μυστηριώδες και ασύλληπτο, που είχε ετοιμασθεί πριν ακόμη δημιουργηθεί ο κόσμος, όταν έρθει ο κατάλληλος καιρός, γίνει άνθρωπος ο ίδιος ο Θεός, όχι για να επισκεφθεί τη γη απλώς, αλλά τον άνθρωπο να ελευθερώσει και από το θάνατο και τη φθορά ν` απολυτρώσει!

Κι αυτή ακριβώς ήταν η ώρα της νέας Εύας, της Κόρης της προαιωνίως διαλεγμένης, από την αγάπη του Θεού προορισμένης, να δώσει σάρκα και οστά στον άσαρκο, να γίνει η επίγεια Μητέρα του Υιού και Λόγου του Θεού, «ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιω. γ΄ 17).

Καί όταν ήρθε η αυγή, μετά τη νύχτα την ατελείωτη της αμαρτίας μα και της προσμονής, γεννήθηκε στην Ναζαρέτ η ευλογημένη Μαρία, τέκνο Ιωακείμ και Άννης, τεκνο επίμονης προσευχής!

Και οι ευγνώμονες γονείς αντιπροσφέρουν σήμερα στο Θεό το δώρο που Εκείνος τους χάρισε, οδηγώντας στο Ναό Του την Κόρη τους την ακριβή, χωρίς να έχουν καθόλου φανταστεί πως έτσι την προετοιμάζουν, γι’ αυτό που από το Θεό είχε εκλεγεί.

Και ετοιμάσθηκε. Χωρίς και η ίδια να γνωρίζει ή να μπορεί να φαντασθεί. Στράφηκε μόνο όλη, με όλη της την ύπαρξη, προς το Δημιουργό της. Σαν να ήταν φτιαγμένη, λένε οι άγιοι, ολόκληρη από ευγνωμοσύνη. Σαν να γνώριζε ότι επρόκειτο να γίνει Μητέρα του Θεού. Ετοιμάστηκε τόσο τέλεια, ώστε κι αν ακόμη γνώριζε, λέει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, τίποτε παραπάνω δεν επρόκειτο να κάνει απ’ ό,τι έκανε. Τόσο τέλεια ήταν η ετοιμασία της. «Και νυμφών και ουρανός ήν αγνοούσα του ηλίου την εξ αυτής εσομένην ανατολήν». Ήταν στολισμένο νυφικό δωμάτιο χωρίς να περιμένει το Νυμφίο· ήταν ουρανός, παρόλο που δε γνώριζε ότι απ’ αυτήν επρόκειτο να ανατείλει ο ήλιος.

Εισοδεύσαμε και εμείς σήμερα στους Ναούς, για να θυμηθούμε και να εορτάσουμε τα Εισόδιά Της και να αποφασίσουμε και μεις, όλοι μαζί και ο καθένας μας χωριστά, τα δικά μας Εισόδια, που θα μας καταστήσουν άξιους της Χάριτος του Κυρίου, άξιους της κλήσεως, στην οποία, με το Βάπτισμά μας κληθήκαμε και θα μας βοηθήσουν να υπερβούμε κάθε θλίψη, κάθε πειρασμό, κάθε αντιξοότητα και κάθε μικρότητα….

Τα Εισόδια της Θεοτόκου και τα δικά μας εισόδια….

«Ἄγγελοι καί ἄνθρωποι τῆς Παρθένου τήν εἴσοδον τιμήσωμεν, ὅτι ἐν δόξῃ εἰσῆλθεν εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων.»

Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μᾶς καλεῖ γιά ἄλλη μιά φορά νά πανηγυρίσουμε χαρμόσυνα καί νά ἑορτάσουμε περίλαμπρα τό ἐξαίσιο γεγονός τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου Μαρίας. Ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα ὕστερα ἀπό τήν ἐκπλήρωση τοῦ αἰτήματός τους ἀπό τό Θεό, ὁ ὁποῖος τούς χάρισε παιδί, εἶχαν τό εὐλογημένο προνόμιο νά χαροῦν τήν παιδική παρουσία τῆς Μαριάμ μέσα στό σπίτι τους γιά μιά τριετία. Ἡ ὥρα ὅμως πλησίαζε καί ἐκεῖνοι ἔπρεπε νά ἐκπληρώσουν τήν ὑπόσχεσή τους πρός τό Θεό, νά τοῦ προσφέρουν τό τάμα τους στό πρόσωπο τῆς μοναχοκόρης τους.

Ἀφοῦ, λοιπόν, ἡ Μαριάμ συμπλήρωσε τό τρίτο ἔτος ζωῆς της, οἱ γονεῖς, Ἰωακείμ καί Ἄννα, μέ εὐχαρίστηση καί προθυμία τήν προσφέρουν στό Θεό «ὡς τριετίζουσα δάμαλιν», ψάλλουμε στόν Ἀκάθιστο Ὕμνο. Τά ἄλογα ζῶα μέχρι τότε ἐγένοντο θυσία γιά νά ἐξευμενίσουν τό Θεό. Τώρα ἡ Θεοτόκος Μαρία ἀποτελεῖ μιά ζωντανή καί ἄμωμη θυσία καί προσφορά πρός τό Θεό, ὁ ὁποῖος διά τοῦ ἐλέους του σώζει τό ἀνθρώπινο γένος

Τα Εισόδια της Θεοτόκου

Στις 21 Νοεμβρίου γιορτάζουμε τα Εισόδια της Θεοτόκου, δηλαδή την είσοδο και αφιέρωση της Παναγίας στον Ναό του Σολομώντα.
Επειδή οι γονείς της Παναγίας ήταν άτεκνοι, είχαν υποσχεθεί στον Θεό, πως αν τους έδινε παιδί, θα το αφιέρωναν στον Ναό. Σύμφωνα, λοιπόν, με την υπόσχεση αυτή, όταν πια η Παναγία έγινε περίπου τριών ετών και δεν είχε ανάγκη από τις φροντίδες των γονέων της, την έφεραν στον Ναό του Σολομώντα, για να διακονεί εκεί και να προετοιμάζεται για τη μεγάλη της αποστολή – χωρίς να το γνωρίζει βέβαια. Εκεί την παρέδωσαν στους ιερείς και μάλιστα στον Αρχιερέα Ζαχαρία, τον πατέρα του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Εκείνος την έβαλε στο πιο ιερό μέρος του Ναού, στα Άγια των Αγίων, εκεί όπου μόνον ο Αρχιερέας επιτρεπόταν να μπει μια φορά τον χρόνο. Εκεί έμεινε η Παναγία δώδεκα ολόκληρα χρόνια, υπηρετούμενη από αγγέλους.
Έτσι έχει διασωθεί από την παράδοση της Εκκλησίας μας η μεγάλη αυτή θεομητορική γιορτή.
Άκουσε το απολυτίκιο της γιορτής

Κήρυγμα εις τα Εισόδια της Θεοτόκου

Εορτάζει σήμερα και πανηγυρίζει η Εκκλησία μας την είσοδο της Παναγίας Παρθένου στο Ναό του Σολομώντος, όταν τριετές νήπιο την αφιέρωσαν στον Θεό οι άγιοι γονείς της, ο Ιωακείμ και η Άννα. Το γεγονός αυτό δεν αναφέρεται στα Ευαγγέλια, αποτελεί όμως από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια στοιχείο της ιεράς Παραδόσεως της Εκκλησίας μας και περιγράφεται στο Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου. Σύμφωνα λοιπόν με τα όσα η διήγηση αυτή, αλλά και η υμνολογία και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας διασώζουν, τόσο η γέννηση της Θεοτόκου όσο και ο βίος της μέχρι που γέννησε τον Χριστό ορίζονται από μια σειρά θαυμαστών γεγονότων.
Ο Ιωακείμ και η Άννα, γέροντες στην ηλικία και άτεκνοι, δέχονται από τον αρχάγγελο Γαβριήλ την είδηση ότι η Άννα θα γεννήσει παιδί. Και όντως, λύνεται η στείρωση της Άννας και αποκτούν την Μαρία. Σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο, κάθε πρωτότοκο αγόρι έπρεπε να το αφιερώσουν οι γονείς του στο Ναό του Σολομώντα, μέχρι την ηλικία των δώδεκα ετών. Μη έχοντας άλλο παιδί, και θέλοντας να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους προς τον Θεό, ο Ιωακείμ και η Άννα αποφάσισαν να αφιερώσουν την Παναγία. Όταν λοιπόν έγινε τριών ετών, προσήλθαν στο Ναό και προσέφεραν την Μαρία στο Θεό. Ο Αρχιερέας, έπειτα από θεϊκή υπόδειξη, την εισήγαγε στα Άγια των Αγίων, όπου μόνος αυτός μία φορά το χρόνο επιτρεπόταν να εισέλθει για να θυμιάσει την Κιβωτό της Διαθήκης. Εκεί η Παναγία μας έζησε μέχρι που έγινε δώδεκα ετών, ενώ καθημερινά άγγελος Κυρίου της έφερνε τροφή και την διακονούσε.

Ανάλυσις καί αξία τών χαιρετισμών Π. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε.
Και πάλιν και πολλάκις Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε.
Όπως γνωρίζετε χριστιανοί μου, όπως το βλέπετε και όπως το βιώνετε, τη Μεγάλη Σαρακοστή και κάθε Παρασκευή, ψάλλονται στην Εκκλησία μας οι Χαιρετισμοί της Παναγίας. Είναι μια από τις ωραιότερες ακολουθίες και συγχρόνως μια από τις καλύτερες προσευχές.
Οι Χαιρετισμοί συνδέονται πάντοτε και με το Μικρό Απόδειπνο.
Τη Μεγάλη Σαρακοστή που διαβάζουμε το Μεγάλο Απόδειπνο, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη, δεν λέγονται οι Χαιρετισμοί. Ψάλλονται όμως κάθε Παρασκευή και διαβάζονται Σαββάτο και Κυριακή, μαζί με το Μικρό Απόδειπνο. Επίσης οι Χαιρετισμοί δεν λέγονται την Μεγάλη Εβδομάδα, όπως και ολόκληρη την Πασχαλινή Διακαινήσιμη εβδομάδα. Όλο το χρόνο συνοδεύονται κάθε μέρα με το Μικρό Απόδειπνο υποχρεωτικά. Όποιος διαβάζει τους Χαιρετισμούς κάθε μέρα, και βράδυ, ακόμα και μεσημέρι, και πρωί, έχει μεγάλη τη βοήθεια της Παναγίας μας.
Εκεί που τιμάται όλως ιδιαιτέρως η Παναγία, είναι το Άγιον Όρος, όπου θεωρείται και το δικό Της περιβόλι. Για τους Αγιορείτες μοναχούς η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η μοναδική προστασία. Μακάρι να αποκτήσουμε και μεις αυτή την συναίσθηση. Την βιωματική συναίσθηση δηλαδή ότι είναι και για μας η μοναδική προστασία, μεσίτρια και πρεσβευτής.

Η όλη ακολουθία των Χαιρετισμών με τα εικοσιτέσσερα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου, αυτή η ακολουθία, μας περιγράφει κατά πρώτον τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, την επίσκεψη της Παναγίας στην Ελισάβετ, η οποία όπως είναι γνωστό, θα γεννούσε σε λίγες εβδομάδες τον Τίμιο Πρόδρομο. Επίσης οι Χαιρετισμοί αναφέρουν το σκίρτημα του εμβρύου, μέσα στα σπλάχνα της Ελισάβετ, και την ομολογία της με χαιρετισμούς. Εν συνεχεία αναφέρονται στις υποψίες του μνήστορος Ιωσήφ, που δεν μπόρεσε να καταλάβει το μέγα μυστήριο της ενανθρωπίσεως του Θεού Λόγου, στη μήτρα της Παρθένου Μαριάμ, αλλά και την μετέπειτα απόλυτη πίστη του στην αλήθεια που του απεκάλυψε ο άγγελος Κυρίου. Οι Χαιρετισμοί ακόμα μας περιγράφουν εν συντομία, περιληπτικά πολύ, τη Γέννηση του Σωτήρος Χριστού, την προσκύνηση των ποιμένων και των μάγων. Την Υπαπαντή του Κυρίου, από τον Συμεών τον Θεοδόχον. Τη φυγή Του στην Αίγυπτο και άλλα πολλά.
Πολλούς Χαιρετισμούς λέγουν προς την Παναγία, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, ο μνήστωρ Ιωσήφ, οι ποιμένες, οι μάγοι, οι ουράνιες αγγελικές δυνάμεις, και όσοι πιστεύουν από τους χριστιανούς στην Θεανθρωπότητα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, διά μέσου της Παρθένου Μαρίας εκ Πνεύματος Αγίου.

Η δική μας απάντησις σε όλους αυτούς τους Χαιρετισμούς είναι το «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε». Τι σημαίνει όμως αυτό το «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε»; Νυμφίος της Εκκλησίας, εδώ στους Χαιρετισμούς, ονομάζεται και ο Θεός Πατέρας. Νύμφη Του, είναι η Παρθένος Μαριάμ, αφού αυτή είναι που γέννησε τον Υιόν και Λόγον του Θεού, τον ομοούσιον με τον Πατέρα, ως Θεάνθρωπον στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, τον Νυμφίο της Εκκλησίας.
Μα η Παναγία είναι και «Νύμφη Ανύμφευτε». Και είναι Ανύμφευτη επειδή γέννησε χωρίς άνδρα και εκ Πνεύματος Αγίου τον Χριστόν. Το πώς ο Χριστός, ο αληθινός Θεός, εισήλθε στη μήτρα της Παρθένου, αυτό παραμένει μυστήριο αξεπέραστο για τα δικά μας πεπερασμένα και φτωχά μυαλά.
Ακατάληπτος ο τρόπος της συλλήψεως, ακόμα και για τους αγγέλους και αρχαγγέλους και τις λοιπές ουράνιες δυνάμεις. Μόνον ο ίδιος ο Θεός γνωρίζει τον τρόπον που χρησιμοποίησε για να γίνει αυτή η σύλληψις, και να γίνει άνθρωπος, τέλειος άνθρωπος, χωρίς να πάψει να είναι και τέλειος Θεός, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου.

Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΜΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ*

Μᾶς ἀξιώνει, ὁ Θεὸς καὶ ἐφέτος νὰ  ἀκούσουμε τὸν θαυμάσιον αὐτὸν ὕμνον ποὺ ὀνομάστηκε "Ἀκάθιστος Ὕμνος", τὸ ὑπέροχο αὐτὸ φιλολογικὸ καὶ λογοτεχνικὸ δημιούργημα, στοῦ ὁποίου τὴν δομὴ καὶ τὴ σύνθεση ἀναφερθήκαμε τὰ προηγούμενα χρόνια. Εἶναι ἕνα ἔξοχο λογοτεχνικὸ κατασκεύασμα, τὸ ὁποῖο θαυμάζουν ὅλοι οἱ εἰδικοί. Ἡ Ἐκκλησία μας μὲ πολλὴ σοφία καὶ σύνεση ἔθεσε αὐτὴν τὴν ἀκολουθία μέσα στὴν Ἁγία καὶ μεγάλη Τεσσαρακοστή, ὥστε μαζὶ μὲ τὶς κατανυκτικὲς λειτουργίες τῶν Προηγιασμένων, τὰ μεγάλα ἀπόδειπνα κ.ἄ. νὰ ὑπάρχει καὶ αὐτὴ ἡ ἀνοιξιάτικη νότα. Αὐτὴ ἡ χαρούμενη νότα μὲ τὰ πολλὰ "χαῖρε", γιὰ νὰ γεμίσει τὶς καρδιές μας ἀπὸ χαρά, σὰν ἕνα προανάκρουσμα τῆς Ἀναστάσεως.

Δὲν πρόκειται ἐφέτος κατὰ τὴν διάρκεια τῶν πέντε Παρασκευῶν νὰ ἀναφερθοῦμε στὸ περιεχόμενο αὐτοῦ τοῦ Ὕμνου καὶ νὰ ἀναλύσουμε τὶς βασικὲς γραμμὲς καὶ κατευθύνσεις του, ὅπως κάναμε σὲ προηγούμενα χρόνια, οὔτε ἐπίσης πρόκειται νὰ ἀναφερθοῦμε στὸν θαυμάσιο κανόνα τοῦ ὑμνογράφου Ἰωσήφ, τὰ θαυμάσια τροπάρια τοῦ ὁποίου πέρυσι ἀναλύσαμε.

Ἐφέτος θὰ ἐκμεταλλευθῶ αὐτὴν τὴν εὐκαιρία, τὴν ἀφιερωμένη στὴν Παναγία μας, τῶν πέντε Παρασκευῶν, καὶ πολὺ σύντομα, σὲ δεκάλεπτα περίπου κηρύγματα, θὰ προσπαθήσω νὰ σᾶς παρουσιάσω, ποιά εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τί πιστεύει ἡ Ἐκκλησία μας, καὶ ποιά εἶναι ἡ ἀπάντηση σὲ ὁρισμένες ἄλλες διδασκαλίες καὶ παρεκκλίσεις, οἱ ὁποῖες παρερμηνεύουν τὴν παράδοση καὶ τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ θέματα τὸ ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει γιὰ τὸ σεπτὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἶναι ὅτι χαρακτηρίζεται ὡς Παναγία. Χαῖρε Ἁγία, Ἁγίων μείζων. Εἶναι κατὰ πάντα Ἁγία, σὲ ὅλα εἶναι Ἁγία^. δὲν ὑπάρχει τίποτε τὸ μεμπτὸν στὴ ζωή της, στὶς σκέψεις της, στὶς ἐπιθυμίες της, στὶς πράξεις της, στὶς θελήσεις της, στὰ ἔργα της, στὶς κινήσεις καὶ στὴν ἐμφάνισή της, στὸ παρουσιαστικό της, ὅλα εἶναι ἅγια καὶ ὅλα εἶναι ἁγνά, "Ἁγνείας θησαύρισμα", καθ' ὅλα Ἁγία, Παναγία.

Ο ΕΡΓΟ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΜΕΡΟΣ Α΄)

Α) Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΥΠΗΡΞΕ Η ΓΕΦΥΡΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

ό πρόσωπο τῆς Παρθένου ἔχει τόση σπουδαία σημασία στήν ζωή τῶν χριστιανῶν ὅση  εἶχε γιά τούς Ἑβραίους ἡ διάβαση τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσας. Ἡ θαυματουργική διέλευση τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσας ἦταν τό ἀποφασιστικό γεγονός, μέ τό ὁποῖο ὁ Θεός διαβεβαίωσε τούς Ἰσραηλίτες γιά τήν ἀμετάκλητη ἀπόφασή του νά ὁδηγήσει τόν Λαό του στήν γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. Ἡ Θεοτόκος εἶναι τό πρόσωπο μέσῳ τοῦ ὁποίου ὁ Θεός φανέρωσε αὐτήν τήν ἀμετάκλητη ἀπόφασή του.
Ὅπως ἡ Ἐρυθρά θάλασσα ἔτσι  καί ἡ Θεοτόκος, εἶναι «σημεῖον» Θεοῦ. Τό καθένα ἔχει ἕνα μήνυμα: Ἡ Ἐρυθρά θάλασσα ἦταν ἕνας μεγάλος σταθμός στήν πορεία τῶν Ἑβραίων πρός τήν Πατρίδα. Ἡ Θεοτόκος ἦταν ὁ μεγάλος σταθμός στήν πορεία τῆς ἀνθρωπότητας πρός τήν αἰώνια Πατρίδα.
Ὁ δρόμος πρός τήν αἰωνιότητα περνάει ὁπωσδήποτε ἀπό τήν Θεοτόκο. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ «διάβαση», τό πέρασμα. Δέν μπορεῖ κάνεις νά περάσει τήν Ἐρυθρά θάλασσα τῆς ζωῆς παρά μόνο μέσῳ τῆς Θεοτόκου. Χωρίς τήν Παναγία, τήν Όδηγήτρια δέν μπορεῖ κανείς νά φθάσει στήν αἰώνια Πατρίδα.Ἡ Θεοτόκος δέν εἶναι μόνο «ἡ κλίμαξ τοῦ Οὐρανοῦ» εἶναι συγχρόνως καί «γέφυρα» τῆς αἰωνιότητας «ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν».

Η Παναγία: Το καταφύγιο του ανθρώπου

  15 Αυγούστου, Κοίμηση της Θεοτόκου

Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι για μας τους χριστιανούς ένα αληθινό θεομητορικό πανηγύρι αφιερωμένο στη Μητέρα του Θεού και Μητέρα όλων των χριστιανών.
Την ημέρα αυτή γιορτάζουμε την Κοίμηση της και την αγία μετάσταση της από τη γη στον ουρανό κατά την παράδοση της Εκκλησίας μας. Ομολογούμε λοιπόν με πανηγυρικό τρόπο την εν σώματι παρουσία της Παναγίας στον ουρανό πλησίον του Υιού της. Αυτό ακριβώς είναι η πηγή της χαράς και η αιτία της σωτηρίας μας. Η πρωτοκαθεδρία της Θεοτόκου στην θριαμβεύουσα Εκκλησία εξασφαλίζει την επίγεια Εκκλησία με τη διαρκή μεσιτεία και μητρόθεη παρουσία της. Για το λόγο αυτό η γιοτή της Κοιμήσεως είναι το επιστέγασμα όλων των θεομητορικών γιορτών, γιατί αποτελεί την επίσημη έναρξη του μεσιτευτικού έργου της Παναγίας υπέρ του κόσμου.

Η Παναγία μας, δια μέσου των Χαιρετισμών που διαβάζουμε κάθε μέρα αναλαμβάνει για λογαριασμό μας και χτυπά αλύπητα τον διάβολο

«Στώμεν ευλαβώς εν οίκω Θεού ημών»!

Ποιος είναι άραγε αυτός ο οίκος χριστιανοί μου, μπροστά στον οποίον μας καλεί σήμερα ο υμνωδός, να σταθούμε με ευλάβεια πολύ; Ποιος άλλος από την Υπεραγία Θεοτόκο, την Παναγία μας.

Ο σεβασμός και η ευλάβεια είναι προπαντός βίωμα της ψυχής μας, που πηγάζει από τη σωστή ορθόδοξη πίστη μας και τη σωστή στάση μέσα στη ζωή. Δηλαδή, από την ορθόδοξη πίστη στο Τριαδολογικό δόγμα, ότι ο Θεός που πιστεύουμε είναι ένας μεν, αλλά Τριαδικός: ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα.

-Δεύτερον, από την πίστη μας στο έργο της ενσάρκου οικονομίας, που λέγεται χριστοδολογικόν δόγμα. Αυτό σημαίνει ότι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός και Λόγος του Θεού και Θεός, έγινε άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου, χωρίς να πάψει να είναι και τέλειος Θεός, ο Θεάνθρωπος Κύριος.

– Τρίτον, επειδή η παρθένος Μαριάμ, η δεκαπεντάχρονη κόρη της Ναζαρέτ, δεν γέννησε μόνον άνθρωπον, αλλά τον Θεάνθρωπον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν, τον Σωτήρα του κόσμου, γι’ αυτό και δε λέγεται Χριστοτόκος, αλλά Θεοτόκος και Θεομήτωρ. Χριστοτόκον και απλή γυναίκα του λαού, την αποκαλούν βλάσφημα οι χιλιαστές και όλοι οι αιρετικοί, οι θεομάχοι και οι άπιστοι.

ΦΟΒΕΡΗ ΟΠΤΑΣΙΑ – ΟΙ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Όσιος Ιερομόναχος του Άθωνα, είδε εν πνεύματι ευρισκόμενος σε έκσταση τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να κάθεται σε μεγαλοπρεπή θρόνο έχοντας εκ δεξιών του την Υπεραγία Θεοτόκο. Τότε άγγελος Κυρίου σάλπισε με τη σάλπιγγα και σείστηκε όλος ο κόσμος όπως το φύλλο του δένδρου όταν φυσάει ο άνεμος. Μετά από λίγο, κατόπιν νεύματος του Κυρίου, ο άγγελος σάλπισε για δεύτερη φορά. Η Πανύμνητος Θεοτόκος γνωρίζοντας ότι με το τρίτο σάλπισμα έμελλε να τελειώσει ο κόσμος, σηκώθηκε από το θρόνο Της και εν μέσω των Αγίων του Θεού

Η Θεοτόκος, η Παναγιά μας, η Μάνα όλων των Χριστιανών!

 

Το κύριο όνομα της Μητέρας του Θεού είναι Μαρία (Μαριάμ). Όλα τα αλλά είναι επίθετα - προσωνυμίες πού δείχνουν ιδιότητες ή χαρίσματα της.
Θεοτόκος λέγεται γιατί εγέννησε τον Χριστό πού είναι Θεός. Παναγία λέγεται γιατί συγκεντρώνει όλη την αγιότητα σε όλη τη ζωή της και στον υπέρτατο βαθμό.
Άειπάρθενος λέγεται γιατί συνέλαβε έκ Πνεύματος Αγίου καί γέννησε υπερφυσικά Θεό καί Άνθρωπο μυστήριο πού γίνεται κατανοητό μόνο με πίστη.
Αυτό δηλώνεται στην Αγιογραφία με τά τρία αστέρια πού έχει στο μέτωπο καί ώμους της καί σημαίνουν οτι ή Παναγία ήταν Παρθένος προ του τόκου, κατά τον τόκο καί μετά τον τόκο (τη γέννα).
Ή Δέσποινα του κόσμου καί Βασίλισσα των Ουρανών υπερέχει όχι μόνο των Άγιων όλων, αλλά καί των άγιων Αγγέλων. Γι' αυτό χαιρετίζεται καί τιμάται ως «Τιμιωτέρα των Χερουβείμ καί ενδοξότερα άσυγκρίτως των Σεραφείμ». Μόνο ή Αγία Τριάδα ύπερέχει της Παναγίας. Γι' αυτό:

α. Κατέχει τα «Δευτερεία της Αγίας Τριάδος».

β. Στήν Αγία Πρόθεση πριν από τους Αγγέλους καί τους Αγίους αίρεται (βγαίνει) μερίδα πρώτα για την Παναγία.