ΑΘΗΝΑΙ 1971

01. Εἰπέ μοι τὸ θαῦμα περὶ τοῦ ἀναστηθέντος Θετταλοῦ ὑπὸ τοῦ ὕδατος τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς

Εἰς τὸ Πεντηκοστάριον τῇ Παρασκευῇ τῆς Διακαινησίμου ἀναγινώσκεται ὁμοίως ὅτι, ἄνθρωπός τις ἐκίνησεν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκην μὲ πολλὴν εὐλάβειαν νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν εἰς τὸν Ναὸν τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς νὰ προσκυνήση ἀκούοντας τὰ ἐξαίσια θαύματα ὅπου ἐτέλει ἡ Μεγαλοδύναμος Δέσποινα μὲ τὸ ὕδωρ ἐκεῖνο, ἀπὸ τὸ ὁποῖον εἶχε πόθον νὰ πίῃ εἰς ἁγιασμὸν τῆς ψυχῆς του.
Λαβὼν λοιπὸν ἱκανὰ ἀργύρια διὰ ἔξοδον, διὰ νὰ δώσῃ εἰς τὸν Ναόν, εἰσῆλθεν εἰς τὸ πλοῖον, καὶ ἀρμενίζοντας τοῦ ἦλθε βαρεῖα ἀσθένεια, ὅθεν γνωρίζοντας ὅτι ἀποθαίνει, εἶπεν εἰς τὸν ναύκληρον.
-Νομίζω, ὅτι δὲν ἤμουν ἄξιος νὰ προσκυνήσω τὸν Ναὸν τῆς Ὑπεραγίας, οὔτε νὰ πίω ἀπ᾿ἐκεῖνο τὸ ὕδωρ τὸ ἁγιώτατον· καὶ ἐπειδὴ αἱ ἁμαρτίαι μου ἐμπόδισαν νὰ μὴ ὑπάγω ζωντανός, ὁρκίζω σε εἰς τὸ ὄνομα τῆς Δεσποίνης Θεοτόκου νὰ μὴ μὲ ρίψης εἰς τὴν θάλασσαν, ἀλλὰ νὰ μὲ βάλῃς εἰς ἕνα σεντούκιον, νὰ μὲ ὑπάγῃς εἰς ἐκεῖνον τὸν ἅγιον Ναόν, νὰ μὲ ἐνταφιάσης ἐκεῖ, καὶ οὕτω θέλεις ἔχει μὲν βοηθὸν τὴν Παναγίαν, ἀφήνω σου δὲ καὶ ἀπὸ τὰ χρήματά μου ἑκατὸ χρυσά, καὶ τὰ ἐπίλοιπα νὰ τὰ δώσῃς εἰς τὸν Ναὸν ἐκεῖνον, διὰ μνημόσυνον τῆς ψυχῆς μου.
Ταῦτα λέγων ὁ ἀσθενής, ὥμωσεν αὐτῷ ὁ καραβοκύρης νὰ κάμῃ τὸ θέλημά του· καὶ οὕτω παρέδωκε τὸ πνεῦμα.
Ὁ δὲ ναύκληρος ἐφύλαξε τὸ λείψανον, καὶ μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἔφθασεν εἰς τὴν Κωσταντινούπολιν, καὶ βγάζοντας τὸν νεκρόν, προσεκάλεσεν ἱερεῖς νὰ ψάλλουν κατὰ τὴν τάξιν καὶ νὰ τὸ ἐνταφιάσουν εἰς τὸν ἄνωθεν Ναὸν τῆς Παρθένου.
Καὶ καθὼς τὸν ἔψαλλαν, ἐφάνη τοῦ Ἐφημερίου νὰ ἀνοίξη τὸ σεντοῦκι, διότι δὲν ἐβρώμα ὡς οἱ ἄλλοι νεκροί.
Ἀνοίξαντες λοιπὸν ἔρριψαν ἐπάνω εἰς τὸ λείψανον τὸν πηλὸν σταυροειδῶς, κατὰ τὸ σύνηθες, λέγων, τὸν πηλὸν ὁ κεραμεὺς ζωοπλαστήσας ἀνεθηκάς μοι· καὶ τὰ ἑξῆς. Τότε λαβὼν εἷς σύντροφος τοῦ πλοίου ὀλίγον ὕδωρ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς καὶ πλησιάσας τῷ νεκρῷ εἶπε ταῦτα.
-Ὦ πτωχέ, πόθον εἶχες νὰ πίῃς ἀπὸ τοῦτο τὸ ὕδωρ καὶ δὲν ἐπρόφθασες ἀλλὰ κἂν τώρα νεκρὸς ἀποδέξου το.
Οὕτως εἰπὼν ἔχυσε τὸ νερὸν εἰς τὸ λείψανον καὶ εὐθὺς (ὢ τῶν ὑπερφυῶν θαυμασίων σου ζωοπαρόχε Δέσποινα) ἠγέρθη ὁ νεκρὸς καὶ ἐκάθησε δοξάζων τὸν Κύριον καὶ τὴν Μακαρίαν Παρθένον.
Πόσην ἔκπληξιν, ἀδελφοί μου, νομίζετε νὰ ἔλαβον οἱ περιεστῶτες καὶ μάλιστα οἱ ναῦται, ὅπου ἦτο ἡμέραι τέσσαρες, νὰ ἀναστηθῇ ὡς τετραήμερος Λάζαρος;
Ἀλλ᾿ αὐτοὶ μὲν περισσῶς ἐθαύμαζον· ὁ δὲ νεκρόγερτος εὐχαρίστησεν ἱκανῶς τὴν Ὑπεραγίαν, καὶ δὲν ἀστόχησε τὴν εὐεργεσίαν ἀλλ᾿ ὡς εὐγνώμων ἔμεινεν ἕως τέλος εἰς τὸν Ναόν της ὑπηρετῶν μετὰ πάσης προθυμίας γενόμενος Μοναχὸς εὐλαβὴς καὶ ἐνάρετος.
Ἤρχοντο δὲ ἀπὸ διαφόρους τόπους, καὶ τὸν ἠρώτων διὰ τὸν ᾍδην ἀλλ᾿ αὐτὸς οὐδὲν ἐπεκρίνατο καθὼς ὁ Λάζαρος.
Ζήσας δὲ θεάρεστον καὶ θαυμαστὴν πολιτείαν χρόνους εἴκοσι μετὰ τὴν αὐτοῦ ἀναβίωσιν, ἀνεπαύσατο ἐν Κυρίῳ.
ᾯ, δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

02. Διήγησις πῶς ἀπέθανεν ὁ Καϊάφας εἰς τὴν Κρήτην καὶ ὁ Πιλᾶτος εἰς τὴν Ρώμην

Ὀλίγα ἔτη μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, ἐλθόντος τοῦ Ραχαὰβ ἀπὸ Ρώμης εἰς Ἱεροσόλυμα μετὰ δυὸ χιλιάδων στρατιωτῶν καὶ δέσαντος τὸν Πιλᾶτον ἁλύσεσι σιδηραῖς, ὡσαύτως Ἄνναν τὸν Καϊάφαν καὶ τοὺς ἀρχιερεῖς, παρέλαβον τὸν Πιλᾶτον καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ σιδηροδέσμιους καὶ ἐπορεύοντο εἰς Ρώμην· φθάσαντες δὲ εἰς τὴν νῆσον Κρήτην, ἀπέθανεν ὁ Καϊάφας, οἱ δέ, ἐξελθόντες, ἔθαψαν αὐτὸν ἔν τινι τόπῳ, ἀλλὰ τὸ παμμίαρον αὐτοῦ σῶμα ἐξεπήδησεν ἔξω τοῦ τάφου, μὴ δεχόμενης τοῦτο τῆς γῆς.
Ἰδόντες δὲ οἱ ἐγχώριοι τοῦτο, ἄραντες λίθους, κατέχωσαν αὐτό· τοὺς δὲ λοιποὺς φθάσαντας εἰς Ρώμην τελείως ὁ Καῖσαρ οὐκ ἠθέλησεν ἐξετᾶσαι αὐτούς, ἀλλὰ προσέταξε τὸν Ἄνναν τὸν Ἀρχιερέα καὶ ἐτύλιξαν αὐτὸν ἑντὸς νεαροῦ δέρματος βοὸς καὶ ἔριψαν εἰς τὸν Ἥλιον ἐν καιρῷ θέρους, ξηραθὲν δὲ τὸ δέρμα ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴν καῦσιν τοῦ Ἡλίου καὶ σφίγξαν αὐτὸν βιαίως, ἐξῆλθον τὰ ἐντόσθια αὐτοῦ, καὶ οὕτω πικρῶς ἐτελεύτησεν· ὁμοίως καὶ τὸν Ἀρχέλαον καὶ ὅλους τοὺς πρώτους τῶν Ἰουδαίων κεφαλικῇ τιμωρίᾳ ἐθανάτωσε· τὸν δὲ Πιλᾶτον ἐκέλευσε βαλεῖν ἔν τινι Πύργῳ, ἔξω τῆς πόλεως, περιβεβλημένον σιδηραῖς ἁλύσεσι, τὸν ὁποῖον ἐβούλετο ἀποκτεῖναι ὁ Καῖσαρ ἰδίαις χερσίν.
Ἐν μίᾳ οὗν τῶν ἡμερῶν ἐξελθὼν ὁ Καῖσαρ εἰς τὴν ἐξοχὴν ἐπὶ τῷ θηρεύσαι τι – ἔθος δὲ ἦν τοῖς ἀρχαίοις βασιλεῦσιν, ἐάν τις κατάδικος ὧν, καὶ δυνάμενος ἰδεῖν τὸ πρόσωπον τοῦ βασιλέως, λαλήσῃ αὐτῷ, ἐρρύετο τοῦ θανάτου. Ταῦτα εἰδὼς ὁ Πιλᾶτος καὶ μαθὼν ὅτι ὁ βασιλεὺς μέλλει διελθεῖν πλησίον τοῦ Πύργου, ἔθηκε τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ ἔν τινι ὀπῇ τοῦ Πύργου, οὔση ἐν τῷ ὑπογείῳ, ἵνα ἴδῃ τὸν Καίσαρα διαβαίνοντα· δραμοῦσα δὲ μία Δορκὰς ἐπορεύθη ὑποκάτω τοῦ Πύργου ἑντὸς τῆς ὀπῆς εἰς ἣν ὁ Πιλᾶτος ἵστατο, ἰδὼν δὲ ὁ βασιλεὺς τὴν δορκάδα φεύγουσαν μὲ ταχύτητα καὶ φοβούμενος μὴ χάση τὸ θήραμα, τείνας ταχέως τὸ τόξον ἔρριψε κατ᾿ αὐτῆς· τὸ δὲ τόξον εἰσελθὸν διὰ τῆς ὀπῆς ἐν ᾗ ὁ Πιλᾶτος εὑρίσκετο, διεπέρασε διὰ τοῦ ὀφθαλμοῦ του καὶ φόνευσεν αὐτόν.
Ταῦτα δὲ πάντα ἐπράχθησαν παρὰ τοῦ Τιβερίου Καίσαρος.

03. Εἰπέ μοι τὴν ἀπόφασιν διὰ τὸν σταυρικὸν θάνατον τοῦ Χριστοῦ

Ἡ ἀπόφασις τοῦ Πόντιου Πιλάτου κατὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ κατακρίνασα αὐτὸν εἰς θάνατον σταυρικὸν καὶ ἐν μέσῳ δυὸ λῃστῶν, ἔχει ὡς ἑξῆς:
Τῷ ἑβδόμῳ καὶ δεκάτῳ Τιβερίου Καίσαρος, Βασιλέως Ρωμαίων, Μονάρχου ἀνικήτου, ... ἐπὶ τῆς Διοικήσεως Ἱερουσαλήμ, ἡγεμόνος κρατίστου Ποντίου Πιλάτου, ἐπιστάτου τῆς κάτω Γαλιλαίας Ἡρῴδου τοῦ Ἀντιπάτρου, τῆς ἄκρας Ἀρχιερωσύνης Ἄννα καὶ Καϊάφα, Ἀλιάσου καὶ Μαεὶλ μεγίστων εἰς τὸν Ναόν, Ραμπάν, Ἀμαμπέλ, Γιοκένου ἑκατοντάρχου, ὑπάτου Ρωμαίων τῆς πόλεως Ἱερουσαλήμ, Σουμπημασαξίου Ποπιλίου Ρούφου.
Ἐγὼ ὁ Πόντιος Πιλᾶτος, Ἡγεμὼν διὰ τῆς βασιλείας Ρωμαίων, ἐπὶ τοῦ Πραιτωρίου τῆς ἀρχηγεμονίας, κρίνω καὶ κατακρίνω καὶ καταψηφίζω εἰς θάνατον σταυρικὸν τὸν Ἰησοῦν, τὸν λεγόμενον Ναζωραῖον καὶ ἀπὸ πατρίδος Γαλιλαίας, ἄνθρωπον στασιώδη κατὰ τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου καὶ ἐναντίον τοῦ μεγαλοπρεποῦς βασιλέως Ρωμαίων Τιβερίου Καίσαρος, καὶ ὁρίζω καὶ ἀποφαίνομαι τὸν θάνατον αὐτοῦ σταυρικὸν μετὰ τῶν ἄλλων κατὰ τὸ σύνηθες τῶν καταδίκων.
Ἐπειδὴ συνήθροισεν αὐτὸς πλῆθος ἀνθρώπων πλουσίων καὶ πτωχῶν, οὐκ ἔπαυσε θορύβους ἐγείρων ἐνοχλεῖν τὴν Ἰουδαίαν, ποιῶν ἑαυτὸν Υἱὸν Θεοῦ καὶ βασιλέα τῆς Ἱερουσαλήμ, ἀπειλὼν φθορὰν τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ, ἀπαρνούμενος τὸν φόρον τοῦ Καίσαρος καὶ τολμήσας εἰσελθεῖν μετὰ Βαΐων ὡς θριαμβευτὴς καὶ πλείστου ὄχλου, ὥσπέρ τις Ῥέξ, ἑντὸς τῆς πόλεως Ἱερουσαλὴμ εἰς τὸν Ἱερὸν Ναόν.
Καὶ διορίζομεν τὸν ἡμέτερον πρῶτον Ἑκατόνταρχον Κουΐντον Κορνήλιον περιεγαγεῖν τοῦτον παρρησίᾳ εἰς τὴν χώραν Ἱερουσαλὴμ δεδεμένον, μαστιζόμενον, καὶ ἐνδεδυμένον πορφύραν, ἐστεφανωμένον ἀκανθίνῳ στεφάνῳ καὶ βαστάζοντα τὸν ἴδιον Σταυρὸν ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ, ἵνα ᾗ παράδειγμα τοῖς ἄλλοις καὶ πᾶσι τοῖς κακοποιοῖς· μεθ᾿ οὗ βούλομαι συνάγεσθαι δυὸ ληστᾶς φονεῖς καὶ ἐξέρχεσθαι διὰ τῆς πύλης Γιαμπαρόλας, τῆς νῦν Ἀντωνιανῆς.
Ἀναχθῆναι δὲ αὐτὸν τὸν Χριστὸν παρρησία ἐπὶ τὸ ὄρος τῶν κακούργων, ὀνόματι Καλβάριον, οὕτινος σταυρωθέντος καὶ θανατωθέντος μεῖναι τὸ σῶμα ἐν τῷ Σταυρῷ εἰς κοινὸν θεώρημα πάντων τῶν κακούργων, καὶ ἄνω Σταυροῦ τίτλον τεθῆναι γεγραμμένον τρισὶ γλώσσαις, τόν:
«Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος Βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων». (Ἑλληνιστί)
«Ῥέζους Ναζαρένους Ρὲξ Ἰουδαιόρουμ» (Ρωμαϊστί)
Ὁρίζομεν οὖν μηδένα τῶν ἠστινοσοῦν τάξεως καὶ ποιότητος τολμῆσαι ἀπερισκέπτως τὴν τοιαύτην ἐμποδίσαι δίκην, ὡς ὑπ᾿ ἐμοῦ ὡρισμένην μετὰ πάσης σεμνότητος εἰς ποινὴν τῆς αὐτομολίας τούτου, Ἑβραίου ὄντος, κατὰ τὰ ψηφίσματα καὶ τοὺς νόμους τῆς τῶν Ρωμαίων Βασιλείας.
Μάρτυρες τῆς ἡμετέρας ἀποφάσεως:
Ἀπὸ τῆς φυλῆς τοῦ Ἰσραήλ: Ρωάμ, Δανιήλ, Ραμπινήλ, Ἰοακείν, Μπανικάν, Ροτάμ, Ἰουταβὲλ καὶ Περικουλάμ.
Ἀπὸ τῆς Βασιλείας καὶ ἡγεμονίας Ρωμαίων: Λούκιος, Σεξτίλος καὶ Μαξιμίλιος.
Ἀπὸ τῶν Φαρισαίων: Μπαρμπάς, Συμεὼν καὶ Μονέλη.
Ἀπὸ τῶν Ὑπάτων καὶ δικαστῶν τῶν Ρωμαίων: Ραμπάν, Μαντάνης καὶ Μπακαρόλας.
Ἀπὸ τῆς Ἀρχιερωσύνης: Ρωάν, Ἰουάδους καὶ Μπουκασόλης.
Νομικὸς Δημόσιος ἐπὶ τῶν Ἐγκλημάτων τῶν Ἑβραίων: Μπουτάν.

04. Εἰπέ μοι διὰ τὴν Θεοτόκον τὰς ἐντυπώσεις τῆς θυγατρὸς τοῦ Ποντίου Πιλάτου;

Ἐντυπώσεις ὡς ἐθεάσαντο τὴν Θεοτόκον ἡ τοῦ Πιλάτου Θυγατέρα Αὐρηλία, πρὸς τὸν Υἱὸν τοῦ Ἡρῴδου Βασιλέως διαλεγόμενη ταῦτα ἔλεγεν.
Πρὶν τοῦ Ἡλίου δύοντος τὸ φῶς τὸ τρέμον πέση,
Γυνή τις μὲ ὑπήντησεν τὴν ἡλικίαν μέση.
Σιτόχρους, κυανόφθαλμος, ξανθόκομος, ὡραία
Τῷ σώματι, ἀνάστημα θεὰ γιγαντιαία.
Καὶ μύρα εὐωδίαζε καὶ ρόδα Παραδείσου.
Καὶ πόθεν αὕτη; Ἔκθαμβος ἠρώτησα, καὶ ποία;
Ἡ Μήτηρ αὕτη τοῦ Χριστοῦ, μὲ εἶπαν ἡ Μαρία.
Τὴν ἐπανείδα πίστευσε, στὸ μέτωπον ὡς κρῖνον,
Ἐπέλαμπε διάδημα ἡλιακῶν ἀκτίνων.

05. Τὸ θαῦμα τῆς Θεοτόκου περὶ κοινωνήσαντος Ἰουδαίου παιδὸς καὶ μὴ χωνευθέντος ὑπὸ τοῦ πυρὸς τῆς καμίνου

Εἰς τὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς ἦτό τις Ἰουδαῖος ἔχων παιδίον χρόνων ἑπτά· τοῦτο ἀνταμώθη μίαν ἡμέραν μετὰ τῶν χριστιανῶν, καὶ πηγαίνοντας εἰς τὴν ἐκκλησίαν, ἐκοινώνησε τὸ τίμιον Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου, καθὼς εἶδε τὰ ἄλλα παιδία καὶ ἔκαμναν. Ὁ γὰρ Ἱερεὺς νομίζων ὅτι εἶναι χριστιανοῦ παιδίον, τὸ ἐκοινώνησεν.
Ἀφοῦ δὲ ἔφαγε τὸ Ἀντίδωρον, ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, καὶ τὸ ἀνήγγειλε εἰς τοὺς γονεῖς του.
Ὁ πατὴρ αὐτοῦ ἐθυμώθη, ὡς ἐχθρὸς τοῦ Χριστοῦ, καὶ θέλοντας νὰ ἐκδικηθῇ τὴν ὕβριν, ὁποῦ τὸ βρέφος ἔκαμε (καθὼς καὶ αὐτὸς ὁ πλανεμένος ἐνόμισε) τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, ἥρπασεν εὐθὺς τὸ ἀνεύθυνον, καὶ τὸ ἔρριψεν εἰς μίαν ἀναμμένην κάμινον, βάνοντας καὶ ἕτερα ξύλα περισσά, διὰ νὰ χωνεύσῃ ταχύτερον.
Ἀλλ᾿ ὁ ἐν μέσῳ τῆς Χαλδαϊκῆς καμίνου τοὺς τρεῖς Παῖδας ἀβλαβεῖς διαφύλαξας, ἐσκέπασε καὶ αὐτὸ τὸ εὐλογημένον, καὶ δὲν ἐχωνεύθη ὑπὸ τοῦ παμφάγου πυρός, ἀλλὰ ἐστέκετο ὥσπερ νὰ ἦτο εἰς δρόσον ἀναπαυμένον.
Τοῦτο ἀκούσασα ἡ Μήτηρ αὐτοῦ ἔδραμε μετὰ ὀδυρμῶν, νομίζουσα νὰ τὸ εὕρῃ στάκτην γενόμενον. Ἀπελθόντες δὲ καὶ ἄλλοι χριστιανοί, εἴδασι τὸ παιδίον ἱστάμενον ἐν τῷ μέσῳ τῆς φλογὸς σῶον καὶ ὑγιές, καὶ μήτε ἔνδυμα μήτε τρίχα τῆς κεφαλῆς του ἐβλάφθη. Ἀφοῦ λοιπὸν τὸ ἔβγαλον ἔξω μετὰ θάμβους πολλοῦ καὶ ἐκπλήξεως, ἐβόησαν ἅπαντες, ὅτι ἔπρεπε νὰ ρίψουν εἰς τὴν κάμινον τὸν πατέρα του, ἵνα λάβῃ τὴν αὐτοπάθειαν.
Ἔδεσαν οὗν αὐτόν, καὶ ἔρριψαν ἔσω, καὶ εὐθὺς ἐχωνεύθη ὁ ἄθλιος. Τὸ δὲ παιδίον ἐρωτηθὲν ἀπεκρίνετο λέγων.
-Ἡ γυνὴ ἐκείνη, ἥτις εἶναι εἰς τὴν ἐκκλησίαν, ὅπου ἔφαγα τὸ ψωμί, καὶ κρατεῖ τὸ βρέφος εἰς τὴν ἀγκάλη της, ἔστεκε πλησίον μου καὶ ἐσκέπαζέ με μὲ τὸ ἐπανωφόρι της, καὶ δὲν μοῦ ἤγγιζεν ἡ φλὸξ καθόλου.
Τότε κατάλαβαν, ὅτι ἡ Παναγία ἦτο ὁποῦ τὸ ἔσκεπεν διὰ τὴν χάριν τῆς ἱερᾶς Κοινωνίας. Οὕτω λοιπὸν γνωρίσασα ἡ Ἰουδαία τὴν ἀληθῆ πίστιν, ἀνεγεννήθη μετὰ τοῦ παιδός, βαπτισθέντες εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἔτι δὲ καὶ ἕτεροι Ἰουδαῖοι διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν ἐπίστευσαν εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

06. Τὸ θαῦμα περὶ τοῦ φονευθέντος ὑπὸ τῶν Ἰουδαίων καὶ ἀναστηθέντος ὑπὸ τῆς Θεομήτορος

Εἰς μίαν Ἐκκλησίαν εἶχον συνήθειαν οἱ Χριστιανοὶ καὶ ἔψαλλαν τινὰς Λιτανείας καὶ ἐγκώμια τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας ἀναμεταξὺ εἰς τὰ ὁποῖα ἔλεγαν ἕναν Ὕμνον, εἰς τὸ τέλος τοῦ ὁποίου εἶναι ταῦτα γεγραμμένα. «Αἰσχυνέσθωσαν οἱ ἀσεβεῖς Ἰουδαῖοι». Μίαν ἡμέραν οὗν συναθροισθέντες οἱ Ὀρθόδοξοι εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, προσεκάλεσαν ἕναν εὐλαβῆ, ὅστις εἶχε φωνὴν μελῳδικὴν καὶ ὡραίαν καὶ τοῦ εἶπαν νὰ ψάλλῃ τὸν Ὕμνον μεγαλοφώνως· καὶ ψάλλοντας ἔτυχε, καὶ περνῶντες τινὲς Ἰουδαῖοι ἀπ᾿ ἐκεῖνον τὸν Ναὸν ἤκουσαν τὸν λόγον ἐκεῖνον ποὺ ἔψαλλεν ὁ νέος εἰς αἰσχύνην αὐτῶν καὶ κατάκρισιν, καὶ θυμωθέντες μεγάλως, ἐσυμβουλεύθησαν νὰ τὸν φονεύσουν, ὅταν εὕρουν καιρὸν ἐπιτήδειον.
Λοιπὸν εἰς ὀλίγας ἡμέρας τὸν ἐπῆραν εἰς τὸν ἀμπελῶνα αὐτῶν, προφασιζόμενοι αἰτίαν τινά, καὶ ἐκεῖ τὸν ἐφόνευσαν, καὶ ἔριψαν εἰς τόπον ἀπόκρυφον.
Τότε, ἀφοῦ οἱ φονεῖς ἀνεχώρησαν, παρεγένοντο ἡ παντοδύναμος Δέσποινα, ἥτις ἀναστήσασα αὐτὸν τὸν ἐπρόσταξε νὰ ψάλλῃ ἀφόβως τοὺς Ὕμνους της.
Ὁ δὲ εὐχαριστήσας αὐτῆς ἐπήγε πάλιν εἰς τὸν Ναόν, καὶ ἔψαλλε καθ᾿ ἑκάστην μελωδικώτερα. Ἰδόντες δὲ αὐτὸν οἱ φονεῖς Ἰουδαῖοι ἐξέστησαν, καὶ τὸν ἠρώτησαν μυστικῶς, ἐὰν ἦτο ἐκεῖνος, ὁποῦ ἐφόνευσαν, καὶ ἀνέστηθη.
Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ὅτι ἡ Ἀειπάρθενος Μήτηρ τοῦ Ἰησοῦ τὸν ἀνέστησε, διότι ἔψαλλε τὰ ἐγκώμιά της.
Ἀπὸ ταύτην τὴν θαυματουργίαν ἐπίστευσαν οὐ μόνον οἱ φονεῖς, ἀλλὰ καὶ οἱ συγγενεῖς καὶ φίλοι τους, καὶ ἕτεροι πλεῖστοι, βαπτισθέντες εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

07. Διήγησις περὶ τῆς Θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς εὑρισκομένης ἐν τῷ Ἱερῷ Κοινοβίῳ τοῦ Διονυσίου

Περὶ τῆς Θαυματουργοῦ Εἰκόνος διεβεβαιοῦται, ὅτι αὕτη ἡ ἁγία Εἰκὼν ἐστὶν ἐκείνη ἡ ἴδια, ἐνώπιον τῆς ὁποίας κατὰ πρῶτον ἐξεφωνήθη ὁ ὑπὸ τοῦ Πατριάρχου Σεργίου συντεθεὶς ἀκάθιστος ὕμνος τῆς Θεοτόκου, μετὰ τὴν κατὰ τῶν Σκυθῶν τελείαν νίκην. Ἀφιέρωσε δὲ αὐτὴν ὁ εὐσεβέστατος Βασιλεὺς Ἀλέξιος ὁ Κομνηνὸς ἐγχειρήσας αὐτὴν ἰδιοχείρως τῷ Ὁσίῳ Διονυσίῳ τῷ τῆς Μονῆς Κτήτορι, εὑρισκόμενος εἰς τὴν Τραπεζούντα. Οὕτως εἶναι γεγραμμένον ὄπισθεν τῆς εἰκόνος ἐν ἀργυρᾷ πλακί.
Κατὰ δὲ τὸ 1592 ἔτος πειραταὶ ἔκλεψαν αὐτήν, ἀλλ᾿ ἐν μιᾷ τῶν νυκτῶν ἓν τρομερὸν ὅραμα κατετρόμαξε τὸν ἀρχηγὸν αὐτῶν, τὸν ὁποῖον διέταξε τὸ ὅραμα νὰ ἐπιστρέψη αὐτὴν· ὅτε δὲ ἔφερον εἰς τὴν Μονὴν τὸ κιβώτιον τὸ περιέχον τὴν ἁγίαν Εἰκόνα καὶ ἤνοιξαν αὐτό, εὗρον αὐτὸ πλῆρες εὐωδεστάτου μύρου· τοῦτο δὲ τόσον κατεφόβισε τίνας τῶν πειρατῶν, ὥστε ἐγένεντο Μοναχοί.
Ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸ 1767 ἔτος καὶ δεύτερον ἔκλεψαν αὐτὴν ἑτερόθρησκοι, τοὺς ὁποίους εὑρόντες καθ᾿ ὁδὸν Χριστιανοί, ἀφήρεσαν ἀπ᾿ αὐτῶν τὴν ἁγίαν Εἰκόνα καὶ μετεκόμισαν εἰς τὴν νῆσον Σκόπελον, ὅπερ μαθόντες οἱ Μοναχοὶ ἀπῆλθον, ἵνα παραλάβωσιν αὐτὴν ἐκεῖθεν, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθησαν, καθότι οἱ κάτοικοι δὲν ἠθέλησαν νὰ τὴν δώσωσιν.
Μετὰ ταῦτα, παταχθείσης ἁπάσης της νήσου ὑπὸ λοιμικῆς νόσου, ἐπέστρεψαν αὐτὴν μόνοι αὐτοθελήτως οἱ κάτοικοι εἰς τὴν Μονήν, ἀφιερώσαντες καὶ ἓν Μετόχιον εἰς εὐχαριστίαν ἐν τῇ ἰδίᾳ νήσῳ Σκοπέλῳ, τὸ ὁποῖον Μετόχιον καὶ μέχρι τῆς σήμερον ὑπάρχει ὑπὸ τὴν δεσποτείαν τῆς Μονῆς.
Λείψανα τοῦ ἁγίου μύρου φαίνονται καὶ μέχρι σήμερον ἐπὶ τῆς ἁγίας Εἰκόνος. Ἡ ἁγία αὕτη Εἰκὼν εὑρίσκεται ἐν τῷ παρεκκλησίῳ τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ καθ᾿ ἑκάστην ἑσπέραν ἐν καιρῷ ἀποδείπνου συνερχόμενοι ἅπαντες οἱ ἀδελφοὶ ἐν τῷ παρεκκλησίῳ τούτῳ, ἀναγινώσκουσι τὸν Ἀκάθιστον ὕμνον ἐνώπιον αὐτῆς.
Ὁ Ρῶσσος Προσκυνητὴς Βασίλειος Βάρσκων, ὅστις κατὰ τὸ 1724 καὶ 1744 ἔτος ἐπεσκέφθη τὸ Ἅγιον Ὄρος, οὕτως ἐκφράζεται περὶ τῆς ἁγίας ταύτης Εἰκόνος:
«Ἐκεῖ (ἐν τῷ τοῦ Διονυσίου Μοναστηρίῳ) εὑρίσκετο οὐχὶ πρὸ πολλῶν ἐτῶν καὶ Θαυματουργὸς εἰκὼν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἥτις παραδόξως ἔβλυσε μύρον ἐξ ὅλης τῆς περιγραφῆς αὐτῆς, ὥστε καὶ ὅλον τὸ ἀργυροῦν αὐτῆς ἔνδυμα ἐβράχη ἐκ τοῦ μύρου· τὰ νῦν δὲ εὑρίσκεται ἐν τῇ Νήσῳ τῇ λεγομένῃ Σκοπέλῳ, ἐλθῶν δέ ποτε εἰς τὴν Μονὴν ταύτην εἷς πειρατής, ἀρχηγὸς τῶν τότε λοιπῶν πειρατῶν, καὶ ἁρπάσας τὴν ἁγίαν εἰκόνα δυναστικῶς καὶ παρὰ τὴν γνώμην τῶν τότε λοιπῶν πειρατῶν, καὶ παρὰ τὴν γνώμην τῶν ἐν αὐτῇ Μοναχῶν, κατακλείσας αὐτὴν ἑντὸς κιβωτίου αὐτοῦ ἐν τῷ πλοίῳ, ἀπέπλευσεν ἀπειλὼν καὶ ὑβρίζων τοὺς Μοναχούς· ἀποπλεύσας οὗν μακρὰν κατ᾿ ἐκείνην τὴν ἡμέραν, τὸ ἑσπέρας βλέπει τρὶς ὄναρ τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, ἀπειλοῦσαν καὶ λέγουσαν αὐτῷ: «Διατί, πονηρὲ κλειδοῦχε, κατησφάλισάς με ἐν τῇ φυλακῇ; ἐπίστρεψον καὶ μετακόμισόν με ἐν τῷ ἐμῷ καταλύματι, ἔνθα ἡσύχως καὶ εἰρηνικῶς διῆγον». Οὗτος δὲ εἴτε μὴ κατανοήσας, εἴτε περιφρονήσας τοὺς λόγους τούτους, διϋπνισθεὶς οὐδὲν περὶ τούτου ἐφρόντισεν οὔτε ἐσυλλογίζετο· καὶ εὐθέως ἠγέρθη εἰς τὴν θάλασσαν ἄνεμος σφοδρὸς καὶ τρικυμία φοβερά, ὥστε τὸ πλοῖον ἐκινδύνευεν αὔτανδρον· καὶ τότε μόλις ἐνεθυμήθη περὶ τῆς ἁγίας εἰκόνος, ὅθεν ἔδραμεν εἰς τὸ κιβώτιον αὐτοῦ καὶ εὖρεν αὐτὸ συντετριμμένον εἰς πολλὰ τμήματα, τὴν δὲ ἁγίαν εἰκόνα περικεχυμένην ὑπὸ πλήθους μύρου εὐωδεστάτου ρέοντος ἐξ αὐτῆς. Ἅμα δὲ ἔλαβεν αὐτὴν εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ, εὐθέως ἤρξατο καὶ ὁ σφοδρὸς ἄνεμος καὶ ἡ τρικυμία νὰ κατευνάζωνται, καὶ πρὸς τούτοις ἐβιάζετο καὶ ὑπὸ τῶν συντρόφων αὐτοῦ, ἵνα ἐπιστρέψωσιν εἰς τὴν Μονὴν· ὅθεν προσορμισθέντες εἰς τὸν λιμένα παραλάβωσιν αὐτῆς ἐντίμως. Οἱ δὲ Μοναχοὶ ἀκούσαντες τὸ τοιοῦτον θαῦμα ἀμέσως κατῆλθον ἐνδεδυμένοι τὰς ἱερὰς στολάς, μετὰ λαμπάδων καὶ θυμιαμάτων, καὶ λαβόντες ἐκείνην τὴν τίμιαν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος, καὶ φέροντες εἰς τὸ Καθολικὸν Ναὸν ἔθεσαν αὐτὴν εἰς τὸν διατεταγμένον αὐτῇ τόπον. Ὁ δὲ πειρατὴς ἐκεῖνος ἐδείκνυε τὰ τμήματα τοῦ κιβωτίου αὐτοῦ καὶ τὰ ἑαυτοῦ ἐνδύματα καταβρεγμένα ἀπὸ τὸ εὐωδέστατον ἐκεῖνο Μύρον, τὸ ρεύσαν ἐκ τῆς ἁγίας εἰκόνος, ὥστε ἐξέστησαν ἅπαντες· πολλοὶ δὲ τῶν συντρόφων αὐτοῦ ἀφέντες τὴν πειρατικὴν ἀποτρόπαιον ἐργασίαν καὶ ἁρπαγὴν μετενόησαν καὶ ἀνεχώρησαν ἀπ᾿ αὐτοῦ, ὅσοι δὲ ἐσκληρύνθησαν τῇ καρδίᾳ κακῶς ἀπωλέσθησαν».

Ευαγγελίστρια

Δευτέρα 28 Μαΐου 2018

«Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ» ΥΠΟ ΙΩΑΝΝΟΥ Π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ