Ἔκτοτε λοιπὸν μέχρι τῆς σήμερον ἡ Θαυματουργὸς αὕτη εἰκὼν τῆς Θεομήτορος ὑπάρχει γνωστὴ ὑπὸ τὸ ὄνομα Παραμυθία· ὁ δὲ σχηματισμὸς τῶν προσώπων, τῆς τε Θεομήτορος καὶ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔμεινεν οὕτω, καθὼς ἐσχηματίσθη ἐν τῇ Τρίτῃ ἐκφωνήσει τῇ ὑπὸ τοῦ καθηγουμένου ἀκουσθείσῃ· ἤγουν ἡ Θεία Μήτηρ ἐκκλίνουσα δεξιόθεν τὸ πρόσωπον αὐτῆς ἐκ τῆς ἐκτεινομένης δεξιᾶς τοῦ προαιωνίου αὐτῆς βρέφους καὶ Κυρίου, σπουδάζει νὰ ἀπομακρύνῃ αὐτὴν ἐκ τοῦ στόματος αὐτῆς, ὅπως ἐλευθέρως ἐκφρασθῆ εἰς τοὺς ἐκλεκτοὺς αὐτῆς δούλους τὸν προκείμενον κίνδυνον.
Ἡ Θαυματουργὸς αὕτη εἰκὼν εὑρίσκεται ἐν τῷ Παρεκκλησίῳ τῆς Θεοτόκου τῆς Παραμυθίας, ἐπὶ τοῦ δεξιοῦ τοίχου τοῦ χοροῦ, καὶ τὸ μὲν πρόσωπον τῆς Θεομήτορος ἐκφράζει συμπαθητικὴν ἀγάπην, τὸ δὲ βλέμμα αὐτῆς πνέει ἐπιείκειαν, πραότητα καὶ εὐσπλαχνίαν· ἐπὶ δὲ τῶν χειλέων αὐτῆς ἐπαναπαύεται μειδίαμα σεμνόν, προσφώνημα καὶ παρηγορία· τὸ δὲ πρόσωπον τοῦ προαιωνίου βρέφους καὶ Θεοῦ δὲν εἶναι τοιοῦτον ἀλλ᾿ εἶναι ἀπειλητικόν, ἡ κίνησις τῆς ὀργῆς παριστάνεται ἐν πάσαις ταῖς γραμμαῖς αὐτοῦ, τὸ δὲ βλέμμα αὐτοῦ εἶναι πλῆρες αὐστηρότητος καὶ ἀδυσωπήτου κρίσεως, τόσον ὥστε ἀληθῶς καὶ ἐν πεποιθήσει δυνάμεθα εἰπεῖν, ὅτι αἱ χαρακτηριστικαὶ αὗται γραμμαὶ τῶν θείων τούτων προσώπων, τοῦτε προαιωνίου βρέφους καὶ Θεοῦ καὶ Κριτοὺ τῶν ἁπάντων ζώντων τε καὶ τεθνεώτων, καὶ τῆς ἀφθονοπαρόχως ἀγαπούσης, προστάτιδος καὶ προστασίας πάντων τῶν μετὰ ἀδιστάκτου πίστεως ἐπιζητούντων τὴν οὐράνιον αὐτῆς Σκέπην καὶ Προστασίαν, ὑπάρχουσι καὶ εἶναι διὰ τὴν γραφίδα τοῦ ζωγράφου ὅλως ἄληπτοι καὶ ἄφικτοι, καὶ μάλιστα αἱ γραμμαὶ τοῦ προσώπου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἐν τῇ Βίβλῳ τῇ Ρωσσιστὶ ἐκδιδομένη ὑπὸ τὸν τίτλον Ἐκτύπωσις ἢ ἐξεικόνισις τῶν Εἰκόνων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῶν ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ δοξαμένων ἐν Μόσχᾳ 1848, ἀποδεικνύεται ὅτι τὸ ἀνωτέρω θαῦμα ἐγένετο ἐν ἔτει 807.
19. Διήγησις περὶ τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς Θεοτόκου τῆς ἐπονομαζομένης «Ἐσφαγμένης»
Ἡ ἐπωνυμία αὐτὴ ἀπεδόθη τῇ Ἁγίᾳ ταύτῃ εἰκόνι, διὰ τὴν ἑξῆς αἰτίαν:Εἷς Ἱεροδιάκονος Ἐκκλησιάρχης τῆς αὐτῆς Μονῆς, ἐργαζόμενος ἑντὸς τοῦ Καθολικοῦ Ναοῦ, καὶ καταγινόμενος κατὰ τὸ χρέος αὐτοῦ, ἵνα φιλοκαλῇ καὶ τακτοποιῇ τὰ πάντα, ἤρχετο ἐνίοτε ἵνα γευματίση ἐν τῇ Κοινῇ τραπέζῃ, οὐχὶ ἐν τῇ, ὡς ἔθος, διατεταγμένῃ ὥρᾳ, ἀλλ᾿ ὑστερώτερον.
Ἐν μίᾳ δὲ τῶν ἡμερῶν ἐβράδυνεν ὡσαύτως ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ, εἶτα ἐλθὼν εἰς τὴν τράπεζαν ἐζήτησε παρὰ τοῦ τραπεζάρη, νὰ τῷ δώσῃ νὰ γευματίση· ὁ δὲ τραπεζάρης ἀγανακτήσας διὰ τὴν ἄωρον ἔλευσιν τοῦ Ἐκκλησιάρχου, εἶπεν αὐτῷ μετ᾿ ὀργῆς, ὅτι πρέπει νὰ ἔρχηται εἰς τὴν τράπεζαν εἰς τὴν διατεταγμένην ὥραν καὶ οὐχὶ ὅταν θέλῃ καὶ βούληται. Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἐκκλησιάρχης ἐλυπήθη διὰ τὴν τοιαύτην παρατήρησιν τοῦ Τραπεζάρη, καὶ οὕτω μᾶλλον ἐπιμόνως ἐζήτει νὰ τῷ δοθῇ γεῦμα· ἀλλ᾿ ὁ Τραπεζάρης εἶπεν ἀποφασιστικῶς, ὅτι δὲν ἔχει δι᾿ αὐτὸν οὔτε τμῆμα ἄρτου ὅθεν ὁ ταλαίπωρος Ἐκκλησιάρχης καὶ νῆστις, καὶ ὡς δαιμονιῶν ἐξῆλθε τῆς τραπέζης καὶ οἱ λογισμοὶ αὐτοῦ ὁ εἷς τοῦ ἄλλου σκοτεινότεροι γενόμενοι ἤρξαντο νὰ κυματίζωσι τὴν διάπυρον καὶ ὀξεῖαν αὐτοῦ καρδίαν, καὶ νὰ δαιμονίζωσιν αὐτὴν διὰ τῆς πρὸς τὸν Τραπεζάρην ἀδημονίας καὶ ἀγανακτήσεως.
Ἐν τοιαύτῃ λοιπὸν ἀνωμάλῳ καταστάσει τοῦ πνεύματος ἐπέστρεψεν εἰς τὸν Ναόν, ὅπου οἱ λογισμοὶ αὐτοῦ, οὐχὶ μόνον δὲν καθησύχασαν ἀλλὰ μᾶλλον ἰσχυροτέρως κατέθλιβον αὐτὸν καὶ ὅλως ἐγένετο σχεδὸν ἔξω φρενῶν.
Ἐν τοιαύτῃ λοιπὸν ταραχῇ καὶ ζάλῃ τοῦ πνεύματος, καὶ ὅλως ἐξεστηκὼς ἐπλησίασε πρὸς τὴν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος, καὶ σταθεὶς ἐνώπιον αὐτῆς ἤρξατο λέγων ἐπιτιμητικῶς: «Ἕως πότε ἔσομαι ὑπηρετών σοι Θεοτόκε; Κόπους καὶ κόπους· καὶ δι᾿ ὅλα ταῦτα οὐχὶ μόνον οὐδὲ ἄλλο, ἀλλ᾿ οὐδὲ τμῆμα ἄρτου ἔχω εἰς ὑποστήριξιν τῶν κεκοπιακυιῶν δυνάμεών μου»· καὶ μὲ τοὺς λόγους τούτους λαβὼν τὴν μάχαιραν, δι᾿ ἧς πρότερον ἐκαθάριζε τοὺς κηροὺς ἐκ τῶν μανουαλίων, ἀναπαλήσας τῇ χειρὶ αὐτοῦ ἔπηξεν αὐτὴν ἰσχυρῶς εἰς τὴν παρειὰν τῆς εἰκόνος, καὶ οὕτω κατέτρωσεν αὐτὴν καὶ ἐν τῷ ἅμα ἐξετινάχθη καὶ ἔρρευσεν κρουνηδὸν αἷμα ἐκ τῆς πληγῆς, τὸ δὲ ὅλον πρόσωπον τῆς Θεομήτορος κατεκάλυψεν ἡ ὠχρότης, ὥσπερ τινὸς ἀποθνῄσκοντος ἐκ τῆς πληγῆς καὶ ἐκ τοῦ ρέοντος αἵματος, ἀμέσως δὲ ὁ εἰκονοκτόνος κατεσχέθη ἀπὸ τρόμον μέγαν, ἔπεσεν ἐνώπιον τῆς Ἁγίας εἰκόνος, καὶ παταχθεῖς ἀπὸ φρίκην, ἐγένετο ὥσπερ φρενόληπτος, αἱ ἁρμονίαι τοῦ σώματος αὐτοῦ παρελύθησαν, καὶ ἔτρεμεν ὡς ὁ Κάϊν καὶ φονεύς. Εὐθέως ἐγνώρισαν τὸ γεγονὸς ἅπαντες οἱ ἐν τῷ Μοναστηρίῳ καὶ ἐλθόντες εἰς τὸν Ναὸν ὁ τε Καθηγούμενος καὶ οἱ ἀδελφοί, εἶδον ἐκθαμβούμενοι, ὅτι τὸ ἐκ τῆς παρειᾶς τῆς ἁγίας εἰκόνος ρεύσαν αἷμα εἰσέτι δὲν ἐξηράνθη ἐν αὐτῇ. Τότε ἀμέσως ὁ φονεὺς ἐτυφλώθη καὶ ἐγένετο φρενόληπτος.
Ὁ δὲ εὐλαβέστατος Ἡγούμενος οἰκτείρων τὸν φονέα, ἐποίησε τὴν ἐπιοῦσαν νύκτα ὁλονύκτιον ἀγρυπνίαν, ὑπὲρ ἐλέους καὶ σωτηρίας αὐτοῦ· καὶ ὅμως τρία ὁλόκληρα ἔτη διέμεινεν ὁ δυστυχὴς ἔξω φρενῶν καὶ τρέμων ὅλως καὶ τυφλὸς ἀπὸ ὀφθαλμούς· τέλος μετὰ παρέλευσιν τῶν τριῶν ἐτῶν, ἡ παρηγορία τῶν μετανοούντων Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἐφάνη κατ᾿ ὄναρ τῷ ἡγουμένῳ καὶ ἐφανέρωσεν αὐτῷ, ὅτι διὰ τὰς προσευχὰς καὶ μεσιτείας αὐτῶν, συγχωρεῖ τῷ παραβάτῃ τὴν ἀνομίαν ταύτην, καὶ χαρίζει ἐν αὐτῷ τὴν ὑγείαν, ἀλλ᾿ ἐν τούτοις, τῷ εἶπεν, ἡ χεὶρ αὐτοῦ, διὰ τὴν τόλμην καὶ ἱερόσυλον πρᾶξιν ἐναντίον ἐμοῦ μέλλει νὰ κατακριθῆ ἐν τῇ Δευτέρᾳ τοῦ Χριστοῦ Παρουσία· ὅθεν τὸ πρωὶ ὁ φρενόληπτος πραγματικῶς ἐσωφρονίσθη, καὶ γενόμενος ἐν ἑαυτῷ ἀνέβλεψεν αὖθις καθαρῶς τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ, καὶ ἔστη παντελῶς ὁ τρόμος τῶν μελῶν αὐτοῦ· ὅθεν ἐπὶ πολὺ ἔκλαιε πικρῶς καὶ διὰ τὴν τοιαύτην παραφροσύνην αὐτοῦ ὠνόμαζεν τὸν ἑαυτόν του φονέα, καὶ ποιήσας ἐνώπιον τῆς παρ᾿ αὐτοῦ ἐσφαγμένης εἰκόνος ἓν στασίδιον, διεπέρασε τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς αὐτοῦ ἐν ἀληθεῖ καὶ εἰλικρινεῖ μετανοίᾳ κατηγορῶν καὶ μεμφόμενος ἑαυτόν, διὰ τὴν ἱερόσυλον αὐτοῦ τόλμην, καὶ ταλανίζων τὴν ἑαυτοῦ δαιμονιώδη τόλμην.
Ἡ δὲ μεσίτις τῶν ἁμαρτωλῶν δὲν ἄφησεν αὐτὸν ἀπαρηγόρητον, ἀλλ᾿ ἐφανερώθη αὐτῷ ὀλίγον πρὸ τοῦ θανάτου αὐτοῦ καὶ ἐχαροποίησεν αὐτὸν διὰ τῆς συγχωρήσεως, προσθέτουσα ὅμως ὅτι ἡ τολμηρὰ χεὶρ αὐτοῦ ὀφείλει νὰ δοκιμάση τὴν φοβερὰν κρίσιν ἐπὶ τῆς Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας· καὶ τέλος ἀνεπαύθη ἡσύχως οὗτος ὁ μετανοῶν, καὶ ὅτε κατὰ τὸν ἐν τῷ Ἁγίῳ Ὄρει ἔθος παρέλευσιν τριῶν ἐτῶν ἐγένετο ἡ τῶν ὀστέων αὐτοῦ ἀνακομιδή, τρομερώτερον θέαμα ἐπάταξε τοὺς ἐκεῖσε παρευρεθέντας ἀδελφούς... ὅλα τὰ ὁστὰ τοῦ μεταστάντος ἁμαρτωλοῦ ἦσαν καθαρὰ καὶ φέροντα ἐν αὐτοῖς τὰ χαρακτηριστικά του θείου ἐλέους, ἡ δὲ χεὶρ αὐτοῦ ἡ τολμήσασα τῷ τρομερώτερον κακούργημα διέμεινεν ἄλυτος καὶ ἐζοφωμένη μέχρι καὶ τῆς σήμερον ἡμέρας.
Εἷς τῶν προσκυνητῶν νομίζων ἐξ ἀγνοίας ὅτι ἡ χεὶρ αὕτη δι᾿ ἁγιότητα ὑπάρχει ἄλυτος, ἀπέκοψε μὲ τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ μέρος ἐξ αὐτῆς, πρὸς ἁγιασμὸν ἑαυτοῦ· ἡ δὲ χεὶρ ἀμέσως διελύθη ἐν μέρει· ἔμεινεν ὅμως ἡ παλάμη μετὰ τῶν δακτύλων ζοφερὰ καὶ κατάμαυρος, τὴν ὁποίαν καὶ δεικνύουσι μέχρι τῆς σήμερον τοῖς προσερχομένοις προσκυνηταῖς, εἰς φόβον τοῦ παραπτώματος καὶ εἰς μνήμην τοῦ ὅλως ἀσυνήθους συμβεβηκότος ἀποδεικνύουσα ὡς ἐκ μέρους ἡμῶν τὴν ἀνθρώπινην κακίαν, καὶ ὡς ἐκ μέρους τῆς Θεομήτορος, τὴν ἀκατανόητον ἀγαθότητα καὶ ἀγάπην ἣν ἔχει, ἑτοίμη οὖσα νὰ συγχωρῇ πᾶσι τοῖς παροργίζουσιν αὐτὴν ἀκουσίως ἢ καὶ ἑκουσίως.
Αὕτη δὲ ἡ Εἰκὼν μέχρι τῆς σήμερον ὀνομάζεται Ἐσφαγμένη· καὶ ὑπάρχει ἐν τῷ ρηθέντι Μοναστηρίῳ φέρουσα καὶ τὰ σημεῖα τῆς τε πληγῆς καὶ τοῦ ρεύσαντος ἐξ αὐτῆς αἵματος.
Πρὸ ὀλίγων ἐτῶν εἷς ξένος Ἱερεὺς ἀσπαζόμενος τὴν ἁγίαν ταύτην εἰκόνα, εἴτε ἀκουσίως εἴτε ἐκ περιεργείας ἤψατο τῆς πληγῆς, καὶ ἀμέσως τὸ κατεξηραμένον αἷμα ἔπεσεν ἐπ᾿ αὐτόν, ὅπερ καὶ ἔσχεν ἀποτέλεσμα τὸν αἰφνίδιον θάνατον· καθότι μόλις ἐξελθὼν τοῦ Ναοῦ ἔπεσεν ὡς νεκρὸς καὶ ἀμέσως παρέδωκε τὸ πνεῦμα εἰς χεῖρας τοῦ φοβεροῦ καὶ ἀκατανόητου ἐν ταῖς βουλαῖς τοῦ Θεοῦ.
Ἡ Ἁγία Εἰκὼν αὕτη εὑρίσκεται ἐν τῇ μεσημβρινοανατολικῇ γωνίᾳ τοῦ ἐσώτερου Νάρθηκος τοῦ Παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου.
20. Διήγησις περὶ τῆς Θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς ἐπιλεγομένης «Τριχερούσης»
Ἡ Ἱστορία τῆς Τριχερούσης Ἁγίας εἰκόνος ὑπάρχει συνηνωμένη τοῖς συμβεβηκόσιν ἐν τῷ βίῳ τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, τοῦ γνωστοῦ ᾀσματογράφου τῆς ἡμετέρας Ἁγίας ἐκκλησίας.Οὗτος ὁ Ὅσιος σφοδρῶς πατάσσων ἐγγράφως τε καὶ προφορικῶς τὴν τῶν Εἰκονομάχων αἵρεσιν, καὶ ὑπὸ τοῦ θείου ζήλου παρακινούμενος, ἐσυκοφαντήθη διὰ τοῦτο παρὰ τοῦ Αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου (κατὰ τὸν η´ αἰῶνα) πρὸς τὸν ἄρχοντα τῆς Δαμασκοῦ, παρὰ τῷ ὁποίῳ κατεῖχε ὁ Ὅσιος ὑπούργημα ἐπίσημον, ὁ δὲ ἄρχων μηδόλως ἐρευνήσας τὴν ὑπόθεσιν, καὶ μὴ ὑποπτευόμενος, ὅτι ὁ Βασιλεὺς καταφέρεται μυστικῶς κατὰ τοῦ Ἰωάννου διέταξεν ἵνα ἐκκοπῆ ἡ δεξιὰ αὐτοῦ, ὡς γράψασα δῆθεν ἐπιστολὰς πρὸς τὸν ρηθέντα θηριώνυμον Λέοντα, πεπληρωμένας πνεύματος ἐχθρικοῦ καὶ προδοσίας κατὰ τοῦ ἄρχοντος αὐτοῦ· ἀπεκόπη λοιπὸν ἡ χεὶρ καὶ διὰ πλείοντα φόβον πάσης τῆς πόλεως, ἐκρεμάσθη ἐν δημοσίῳ τόπῳ· πρὸς δὲ τὸ ἑσπέρας, ὅτε κατεπράϋνεν ὁ θυμὸς τοῦ Ἄρχοντος τῆς Δαμασκοῦ, παρεκάλεσεν αὐτὸν ὁ Ὅσιος διὰ μέσου ἄλλων φίλων αὐτοῦ, ἵνα χορηγηθῆ αὐτῷ ἡ ἄδεια ὅπως καταβιβάση καὶ λάβη τὴν κρεμασμένην παλάμην τῆς ἐκκοπείσης δεξιᾶς αὐτοῦ, ὁ δὲ ἄρχων καταπεισθεὶς εἰς τὰς μεσιτείας τῶν ἐν τῷ παλατίῳ φίλων του Ἰωάννου, διέταξεν ἵνα ἡ παλάμη ἐπιστραφῆ πρὸς τὸν πάσχοντα.
Ἐπιστάσης δὲ τῆς νυκτὸς ἐκλείσθη ὁ Ἅγιος Ἰωάννης εἰς τὸ εὐκτήριον αὐτοῦ, καὶ προσαρμόσας τὴν νεκρὰν παλάμην αὐτοῦ εἰς τὴν θέσιν αὐτῆς ἔπεσεν ἐνώπιον τῆς ἁγίας Εἰκόνος τῆς Θεοτόκου καὶ κλαύσας πικρῶς μετὰ πίστεως θερμοτάτης καὶ ἀγάπης ἐγκαρδίου παρεκάλει αὐτήν, ἵνα θεραπεύσῃ τὴν δεξιὰν αὐτοῦ, πρὸς ὑπεράσπισιν μὲν τῆς ὀρθοδοξίας, πρὸς ἔλεγχον δὲ καὶ κατατρόπωσιν τῆς ἐνδυναμουμένης αἱρέσεως τῶν Εἰκονομάχων· οὕτως οὗν εὐχόμενος ἐκτενῶς ὁ Ὅσιος ἐνύσταξεν ὀλίγον, καὶ ἀμέσως εἶδεν ἐν ὀράματι τὴν Θεοτόκον, ἀτενίζουσαν πρὸς αὐτὸν βλέμμα φωτεινὸν καὶ ἱλαρὸν καὶ λέγουσαν: «Ἰδοὺ ἡ χείρ σου εἶναι ἤδη ὑγιὴς μὴ λυπᾶσαι τοῦ λοιποῦ, καὶ ἐκπλήρωσον ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον μοι ὑπεσχέθης ἐν τῇ προσευχῇ σου».
Ὁ δὲ Ἰωάννης διϋπνισθεὶς ἐψηλάφει τὴν ἑαυτοῦ δεξιάν, καὶ μετὰ βίας ἐπείσθη εἰς τὰς ἑαυτοῦ αἰσθήσεις, ὅτι ἡ χεὶρ αὐτοῦ ἀποκατέσθη ὑγιής, ὡς καὶ πρῶτον, καὶ οὔτε ἴχνος τῶν ὀδυνῶν ἔμεινεν εἰς αὐτόν, ἀλλὰ μόνον εἰς ἔνδειξιν καὶ μαρτυρίαν τοῦ θαύματος, ἐκεῖ ὅπου ἦν κεκομμένη ἡ χεὶρ ἔμεινε σημεῖον μία ἐρυθρὰ γραμμὴ αἱματώδης. Ἐκπλαγεὶς ὅλως ὁ Ἰωάννης καὶ συγκινηθεὶς εἰς ἀνέκφραστον εὐγνωμοσύνην πρὸς τὴν Θεοτόκον, διὰ τὴν μεγάλην αὐτῆς εὐεργεσίαν ταύτην καὶ ἔλεος, κατεσκεύασεν εἰς αἰώνιον μνήμην τοῦ θαύματος τούτου, μίαν παλάμην ἀργυρὰν καὶ ἐπέθηκεν αὐτὴν εἰς τὴν ἁγίαν Εἰκόνα (Ὁ Θεοδώρητος Κύρου, λέγει ὅτι οἱ Χριστιανοὶ εἶχον συνήθειαν νὰ κρεμώσι διάφορα ἀφιερώματα ἐπὶ τῶν ἁγίων λειψάνων, εἰς ἐνθύμησιν ὧν ἀπήλαυσαν παρ᾿ αὐτῶν θαυμασίων), ἥτις ἐκ τούτου μετὰ ταῦτα ἔλαβε καὶ ἐπωνυμίαν, τοῦ νὰ λέγηται Τριχεροῦσα· τὸ μέγα τοῦτο θαῦμα τῆς ἰάσεως τῆς χειρὸς τοῦ Ἰωάννου ἐξέπληξεν ἅπαντας τοὺς κατοίκους τῆς Δαμασκοῦ, καθὼς καὶ τὸν ἴδιον Ἄρχοντα αὐτῆς, ὅστις ἠγάπησε τὸν Ἰωάννην περισσότερον παρ᾿ ὅσον ἠγάπα αὐτὸν πρὸ τοῦ συκοφαντήση αὐτὸν ὁ Λέων, τρέφων πρὸς αὐτὸν ἰδιαιτέρα τινα αἰσθήματα ἀγάπης, καὶ μετὰ πολλὴν ἀντίστασιν, ἔδωκεν αὐτῷ τὴν ἄδειαν, τοῦ νὰ ἀφίσῃ τὸ κοσμικὸν ὑπούργημα, καὶ νὰ εἰσέλθη εἰς τὴν Λαύραν τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου.
Ἀναχωρῶν δὲ τῆς Δαμασκοῦ ὁ ἅγιος Ἰωάννης παρέλαβε καὶ τὴν ἁγίαν εἰκόνα, ἐνώπιον τῆς ὁποίας ἔλαβε τὴν θεραπείαν, ἥτις ἐν τῇ ρηθείσῃ Λαύρᾳ ἐκ τῶν μέσων τοῦ η´ μέχρι τοῦ ιγ´ αἰῶνος, ἤτοι μέχρι τῆς ἐκεῖσε ἀφίξεως τοῦ περιωνύμου Σάββα Ἀρχιεπισκόπου Σερβίας, πρὸς ὃν καὶ ἐδωρήθη αὕτη ἐκ τῆς Λαύρας εὐλογίας χάριν, δι᾿ ἰδιαιτέρας εἰς τοῦτο εὐδοκίας αὐτῆς τῆς Θεομήτορος· ὁ δὲ Ἱερὸς Σάββας ἀναχωρήσας ἐκ Παλαιστίνης μετεκόμισε καὶ τὴν ἁγίαν εἰκόνα εἰς Σερβίαν, ὅπου καὶ διέμεινεν· ἀλλὰ πόσον καιρὸν διέμεινεν, τοῦτο ὑπάρχει ἄδηλον καθότι δὲν ὑπάρχουσι στερεαὶ ἀποδείξεις, τοῦτο δὲ μόνον εἶναι γνωστόν, καὶ μάλιστα κατὰ τὰς ἐζωγραφισμένας τοῦ Χελιανδρίου ἱστορικὰς ἀναμνήσεις, ὅτι ἐπὶ τῆς συμβάσης ἐν Σερβίᾳ ἀνωμαλίας, ἡ εἰκὼν τῆς Τριχερούσης ἐτέθη ἐπὶ ὄνου, ὁ δὲ ὄνος ἀφέθη ἐλεύθερος εἰς τὴν θέλησιν τῆς Βασιλίσσης τῶν Οὐρανῶν, ἥτις διὰ τῆς εἰκόνος αὐτῆς ηὐδόκησε νὰ ξενιτεύσῃ ἐπ᾿ αὐτοῦ, καὶ ἄνευ τινὸς ἀνθρωπίνης ὁδηγίας ἦλθεν ὁ ὄνος εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀκολουθούντων αὐτῷ μακρόθεν ἀνθρώπων τινῶν, καὶ ἔστη ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Χελιανδαρίου ὅλως ἀκίνητος (Ἡ τοῦ ὄνου ὁδοιπορία μετὰ τῆς Θεομητορικῆς εἰκόνος, καὶ ἔλευσις αὐτοῦ ἐνώπιον τῆς Μονῆς, ὑπάρχουσι ζωηρῶς ἐζωγραφισμένα κατὰ τὴν ὁδὸν τὴν ἄγουσαν ἐκ τῆς θαλάσσης εἰς τὴν Μονήν, ἐν τῷ ἀνεγερθέντι προσκυνηταρίῳ, ὅπου ἔστη ὁ ὄνος τῆς Θεομήτορος· εἰς ἀνάμνησιν τοῦ θαύματος καὶ μέχρι τοῦ τοιούτου τόπου ἡ Ἁγία εἰκὼν ἐφανερώθη, ἐκτελεῖται κατ᾿ ἔτος λιτανεία εἰς δόξαν τῆς Θεομήτορος) οἱ δὲ ἀδελφοὶ μετὰ μεγάλης πομπῆς ἐδέχθησαν τὴν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος καὶ ἔθεντο αὐτὴν ἑντὸς τοῦ ἱεροῦ Βήματος τοῦ Καθολικοῦ Ναοῦ ὅπου καὶ διέμεινεν, ἄδηλον πόσον καιρὸν ἐξήγαγεν ὅμως αὐτὴν ἐκεῖθεν ἓν περιστατικόν, τὸ ὁποῖον καὶ ἔχει ὡς ἀκολούθως.
Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χελιανδρίου ἐτελεύτησε καὶ ἡ ἐκλογὴ τοῦ νέου Ἡγουμένου ἐπροξένησε πολλὰς καὶ μεγάλας ταραχὰς εἰς τὴν ἀδελφότητα καὶ καθότι ἄλλοι μὲν ἤθελον ἄλλον, ἄλλοι δὲ ἄλλον, τόσον, ὥστε, ἡ Ἀδελφότης ἐχωρίσθη εἰς δυὸ κόμματα, καὶ ἀνεφύησαν ἔριδες καὶ φιλονικείαι.
Αἱ ταραχαὶ αὗται τῆς ἀδελφότητος παρηνόχλησαν καὶ τὴν Θεοτόκον, εἰς τῆς ὁποίας τὸ Ἅγιον ὄνομα ὑπάρχει ἀφιερωμένον καὶ αὐτὸ τὸ ἱερὸν Μοναστήριον.
Αὐτὴ μόνη ἡ Πανύμνητος Δέσποινα εἰσήχθη καὶ ἐπενέβη εἰς τὴν φιλονεικουμένην ὑπόθεσιν ταύτην τῆς ἀδελφότητος, εἰς τὴν ὁποίαν καὶ ἔδωκε λύσιν καὶ διεύθυνσιν εἰρηνικήν με τὸν ἀκόλουθον τρόπον:
Ἐν μίᾳ τῶν ἡμερῶν συνήχθησαν οἱ ἀδελφοὶ ὡς ἔθος εἰς τὸν ὄρθρον καὶ βλέπουσιν ὅτι ἡ Εἰκὼν τῆς Τριχερούσης ἵστατο οὐχὶ ἑντὸς τοῦ Βήματος εἰς τὸ ἴδιόν της τόπον, ἀλλ᾿ εἰς τὸν Καθηγουμένου· νομίσαντες δὲ ὅτι τοῦτο ἦν ἔργον τῶν ὑπηρετῶν τῆς ἐκκλησίας, μετέφερον πάλιν αὐτὴν οἱ ἀδελφοὶ εἰς τὸ ἅγιον Βῆμα· ἀλλὰ καὶ τὴν ἐρχομένην ἡμέραν πάλι ἐφάνη ἐπὶ τὸν τοῦ Καθηγουμένου τόπον, ἀλλὰ καὶ πάλι ἔθεντο αὐτὴν ἑντὸς τοῦ ἱεροῦ Βήματος, διατάξαντες συγχρόνως καὶ ἐπιτήρησιν αὐστηράν, σφραγίσαντες καὶ τὰς θύρας τῆς ἐκκλησίας· ἐν τούτις ὅμως καὶ τὴν τρίτην ἡμέραν ἡ Εἰκὼν εὑρέθη ἐν τῷ τοῦ Καθηγουμένου τόπῳ. Ἐν ὅσῳ δὲ οἱ ἀδελφοὶ ἐθαύμαζον τὸ παράδοξον τοῦτο, ἰδοὺ καὶ ἔρχεται εἷς ἐρημίτης ἔγκλειστος, καὶ γνωστὸς σχεδὸν τοῖς πᾶσι, καὶ μοναδικὸς σχεδὸν μεταξὺ αὐτῶν ἕνεκα τῆς ὑψηλῆς αὐτοῦ διαγωγῆς, καὶ διηγεῖται αὐτοῖς μίαν ὀπτασίαν, ἐν ᾗ ἡ Θεοτόκος ηὐδόκησεν, ἵνα ἐκφρασθῆ καὶ εἰπῇ ὅτι οἱ ἀδελφοί, νὰ μὴ ἐνοχλῶσι τοῦ λοιποῦ τὴν αὐτῆς εἰκόνα, ἐκ τοῦ τόπου τοῦ Καθηγουμένου, καθότι πρὸς ἀποφυγὴν τῆς ἀσυμφωνίας καὶ ἐπὶ τοῦ παρόντος καὶ κατὰ τὸ μέλλον, ἥτις συμβαίνει, ὅτε ἐκλέγονται Ἡγούμενοι, βούλεται ἵνα κατέχῃ αὐτὴ μόνη διὰ τῆς θείας Εἰκόνος αὐτῆς τὴν τοῦ Καθηγουμένου θέσιν καὶ ἀμέσως νὰ διοικῇ καὶ κυβερνᾷ τὸ ἱερὸν Μοναστήριον. Ἔκτοτε λοιπὸν οὔτε ἐκλέγουσιν, οὔτε ὑπάρχει Ἡγούμενος ἐν ἐνεργείᾳ παρὰ τῆς ἀδελφότητος, ἀλλ᾿ ὑπάρχει μόνον Προηγούμενος, ἢ τοποτηρητὴς τοῦ Καθηγουμένου, ἐπιτηρῶν τὰς ὑποθέσεις τῆς Μονῆς· ἡ δὲ τοῦ Καθηγουμένου θέσις, ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ, πάντοτε ὑπάρχει κενή, ἐφ᾿ ἧς καὶ ἵσταται ἡ ἁγία εἰκὼν τῆς Τριχερούσης.
Ἐπειδὴ λοιπὸν ἐν τούτῳ τῷ Μοναστηρίῳ οὐχ ὑπάρχει Ἡγούμενος ὡς δεδήλωται, οἱ Ἐκκλησιάρχαι καὶ οἱ ἐφημερεύοντες Ἱερομόναχοι πάντοτε λαμβάνουσιν εὐλογίαν παρὰ τῆς ἁγίας εἰκόνος τῆς Τριχερούσης, διὰ νὰ σημάνωσι τοὺς κώδωνας καὶ διὰ νὰ ποιήσωσι τὴν ἔναρξιν ἑκάστης ἀκολουθίας· ὅθεν κατὰ τὸ ἐπικρατοῦν ἐν τῷ ἁγίῳ Ὄρει ἔθος, ἐνδυθέντες τοὺς μανδύας αὐτῶν προσέρχονται τῇ Ἁγίᾳ Εἰκόνι, καὶ ποιήσαντες ἐνώπιον τῆς Θεομήτορος δυὸ μετάνοιας ἐδαφιαίας μετὰ τοῦ σημείου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀσπάζονται τὴν ἁγίαν αὐτῆς δεξιάν, εἶτα καὶ ἐνώπιον τῆς Προεστώσης, ποιοῦσι καὶ τρίτην ἐδαφιαίαν, ἄνευ ὅμως σημείου Σταυροῦ.
Ὁμολογοῦσι δὲ οἱ ρηθέντες Ἐκκλησιάρχαι, ὅτι πλησιάζοντες τῇ Ἁγίᾳ Εἰκόνι ἵνα λάβωσι τὴν εὐλογίαν παρὰ τῆς Θεομήτορος αἰσθάνονται ἕνα ἀκούσιον φόβον, ὅμοιον ἐκείνου, ὃν ἔχουσιν οἱ ὑποτασσόμενοι εἰς τοὺς Δεσπότας αὐτῶν· ἀλλὰ πρὸς τούτοις αἰσθάνονται καὶ τὴν ὑϊκὴν στοργήν, ὡς ἐνώπιον τῆς Μητρὸς τῆς αἰωνίου ἀγάπης τε καὶ παρηγορίας.
Ἡ θέα τῆς εἰκόνος ταύτης, εἶναι ὑπὲρ τὸ δέον ἐκφραστικὴ καὶ μάλιστα αὐστηρά· εἶναι δὲ ἄξιον σημειώσεως, ὅτι εἰς τὸ ὄπισθεν μέρος αὐτῆς τῆς ἁγίας εἰκόνος δὲν εἶναι γυμνὴ ἡ σανίς, ἀλλ᾿ ὑπάρχει καὶ ἄλλη εἰκών, ἤγουν τοῦ Ἱεράρχου τοῦ Χριστοῦ Νικολάου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου